Szczodre Gody / Boże Narodzenie we Francji

Oczywiście bardziej przemawiają za mną święta we Francji, ponieważ nie ma tłuczenia garkami już kilka dni przed świętami jak w Polsce... Francuzi stawiają na spotkania z bliskimi, rozmowy z przyjaciółmi, spotkania bez presji. W Polsce zazwyczaj przez ten zgiełk przedświąteczny;  sprzątanie, gotowanie, obowiązkowo 12cie potraw (szok), karpie, bigosy, pierogi ręcznie robione, pieczenie ciast... przy świątecznym stole każdy myślał o odpoczynku. 

Francuzi święta traktują jak wolny czas, który należy poświęcić na relaks i spotkania z bliskimi. Nie ma tego zamętu przedsiatecznego. Już od początku grudnia miasta są przystrajane świątecznie, bajkowo i kolorowo, wszyscy po pracy wychodzą na spacery, kolorowe jarmarki codziennie są największą atrakcją świąteczną. Dla Dzieci jest zoorganizowane mnóstwo atrakcji od bajkowych karuzeli, po pięknie oświetlone lodowiska i oczywiscie wyszukane łakocie, które dzieci uwielbiają. 

*   *   *           *   *   *         *   *  * 

Choć zarówno w Polsce, jak i we Francji dominującą religią jest katolicyzm, to tradycje świąteczne w obu krajach znacznie się różnią. Jak Francuzi obchodzą Boże Narodzenie?

Zwyczaje w Polsce i we Francji zaczynają się różnić już podczas adwentu. We Francji niewiele osób go obchodzi i właściwie jedyną pozostałością po adwencie są kalendarze adwentowe z czekoladką na każdy dzień do Gwiazdki. Kolejna rozbieżność to fakt, że Francuzi nie obchodzą Mikołajek – dla nich jest to najzwyklejszy dzień w roku.

We Francji ważną tradycją świąteczną są jarmarki bożonarodzeniowe, tak zwane marché de Noël. Są one otwierane zazwyczaj już pierwszego dnia adwentu, a czasem nawet wcześniej. Do najsłynniejszych należy alzacki Christkindelsmärik w Strasburgu. Charakterystyczne dla jarmarków są wspaniałe zapachy pierników czy grzanego wina i cudowna atmosfera, która im towarzyszy. Wizyta na jednym z nich to zdecydowanie ważny punkt na świątecznej liście Francuzów.

Zwyczaje świąteczne we Francji również różnią się od naszych tradycji. Francuzi z ubieraniem choinki nie czekają do samej Wigilii czy kilku dni przed, a przystrajają ją już na początku grudnia. Potem za to choinka znika tuż po Bożym Narodzeniu. Co ciekawe, świąteczne dekoracje utrzymane są często w bajkowym, a nie religijnym klimacie. Ma to związek z laickością Francji i unikaniem ostentacyjnego pokazywania symboli religijnych. W szopce aniołki czy pasterze są często zastępowani lalką Barbie lub postaciami z kreskówek.

Kolacja wigilijna także wygląda inaczej i nie jest ona tak uroczyście obchodzona jak w Polsce. Francuskie dania wigilijne nie wymagają długiego przygotowania, więc nie doświadczymy we Francji naszej przedwigilijnej gorączki. Przy kolacji nie ma też zwyczaju dzielenia się opłatkiem ani śpiewania kolęd. Posiłek rozpoczyna się za to zazwyczaj od toastu lampką szampana. Oprócz tego po kolacji dość często młodsi członkowie rodziny wychodzą razem do pubów, które są tego dnia normalnie otwarte. Święta mijają tam szybciej niż u nas, bo nie istnieje drugi dzień świąt i 26 grudnia Francuzi muszą wracać do pracy.

Prezenty i potrawy we Francji

Potrawy bożonarodzeniowe we Francji przede wszystkim nie są postne. Bardzo popularne na świątecznym stole są głównie owoce morza: ostrygi, langusty i małże św. Jakuba. Tradycyjnie podaje się również indyka nadziewanego jadalnymi kasztanami, wędzonego łososia czy ślimaki. Kontrowersyjną pozycją jest pasztet z gęsich wątróbek, czyli foie gras, pozyskiwany ze specjalnie tuczonych do przesady gęsi. Najważniejszym deserem jest tak zwane bûche de Noël, czyli świąteczna kłoda. Jest to rodzaj rolady z kremem, a jej wykonanie nie należy do najprostszych, dlatego najczęściej na tę okazję jest przez Francuzów kupowana. Nazwa tego deseru nawiązuje do tradycji, według której do domu przynosiło się polano – duży kawałek drewna - który palił się w kominku przez cały świąteczny wieczór. Francuskie zwyczaje bożonarodzeniowe to także elegancko przyozdobiony stół z obowiązkowymi, trzema świecznikami, które symbolizują Trójcę Świętą. Oprócz tego często

związuje się też końce obrusu, żeby powstrzymać diabła od wejścia pod stół.

Jeśli chodzi o prezenty, to przede wszystkim, aby dowiedzieć się, co przyniósł tego roku Gwiazdor, trzeba czekać aż do ranka 25 grudnia, tak samo jak w Wielkiej Brytanii czy USA. Z tego względu dzieci zostawiają dla Świętego Mikołaja mały poczęstunek w postaci mandarynek i bakalii, a pod choinką ustawia się buty, które Mikołaj napełnia podarunkami. Dzięki temu każdy obdarowany bez problemu znajdzie swój prezent.

 Za: https://www.google.com/amp/s/stylzycia.radiozet.pl/amp/full/114933/Dom/Domowe-sposoby/Boze-Narodzenie-we-Francji-dania-bozonarodzeniowe-i-zwyczaje-28384

Baby i Dziady - slowianskie swieto zmarlych

 

akwarela https://mariolabirusart.blogspot.com/

W naszej slowianskiej kulturze Baby i Dziady obchodzi sie cztery razy do roku.

Otoz pierwotne terminy i terminy obecne Dziadów powinny być pomiędzy: 

20 a 26 marca, 

20 a 26 czerwca, 

20 a 26 września oraz 

20 a 26 grudnia.

 Jest to czas, kiedy głównie wspominamy naszych zmarłych przodków, oddajemy im cześć oraz wdzięczność.

Pisalam juz kilka artykulow na temat swieta Dziadow, wiec wrzucam link do najlepszego artykulu, ktory idealnie odzwierciedla sens tego slowianskiego swieta. 

https://mojaslowianskafilozofia.blogspot.com/2017/10/dziady-jesienne-sowianskie-swieto.html

                                                              fot.za: morizon

Posilkuje sie rowniez swietnym opisem ze stroy zaprzyjaznionego opolczyk-blog polski

"Święto Dziadów było jednym z fundamentów słowiańskiej tożsamości i kultury. Cześć Przodkom oddana i pamięć o nich była gwarantem trwania przy własnej kulturze i przy własnej słowiańskiej tożsamości.(...)

za: blog polski

                                                       

                                                                  fot.za: morizon

" (...)Oddawanie czci zmarłym ma tradycję tak starą jak świat. Tę cześć oddawano zawsze własnym przodkom w miejscach, gdzie grzebano zwyczajowo zwłoki lub prochy – na smętarzach lub żalnikach, albo we własnym gospodarstwie. Czczono też pamięć władców i bohaterów w specjalny sposób – sypiąc im okazałe kurhany i kopce. W miejscach pochówku władców, tam gdzie usypano ich kopce i kurhany odbywały się obrzędy zbiorowe – publiczne, Święta Dziadów. Ponieważ obrzędy te były stare jak świat (jak człowiek człowiekiem), więc miały charakter pogański. Stąd od samego początku chrystianizacji KK stosował wszelkie środki, by o tym święcie zapomniano, a jeśli to niemożliwe, żeby zapomniano o zwyczajach mu towarzyszących.(...)

https://bialczynski.pl/czworksiag-wielki-wiary-przyrody/tom-iii-ksiega-tanow/o-ksiedze-tanow/tan-mniejszy-13-swieto-dziadow-obrzad-czterech-tanow-najwiekszych-albo-osobne-swieto-przodkow-1-i-2-listopada/

Slawa Bogom! Pamiec Przodkom!

Święto Plonów, Rownonoc jesienna, Mabon, Dożynki

 Święto Plonów - słowiańskie święto obchodzone w okresie równonocy jesiennej.

Święto Plonów kończy porę jasną w rocznym cyklu. Ziemia zaczyna odpoczynek. 

Obrzęd Święta Plonów przypada na czas przejścia panowania Słońca na panowanie Księżyca;

Dzień oddaje władzę Nocy... 

- Równonoc jesienna - w tym dniu noc jest równa dniu... 

- potem noc będzie coraz dłuższa od dnia... 

W Równonoc Jesienną, podczas Święta Plonów, dziękujemy Matce Ziemi, która obrodziła nam zbożami i owocami - plonami, które pomogą nam przetrwać czas zimowy- dziękujemy Ziemi za życie i żyzność. 

Data równonocy jesiennej / przesilenia jesiennego nie jest stała, dlatego może wypadać w różnych terminach - zawsze jednak w drugiej połowie września, a dokładnie wtedy, kiedy rozpoczyna się astronomiczna jesień. W 2021 roku równonoc wrześniowa przypada na środę, 22 września.

"(...) Nam wystarczy wiedzieć, że Plony to prastare pogańskie święto, przywłaszczone sobie przez kk, jak wiele innych świąt pogańskich. Towarzyszyły mu różne obrzędy, które przetrwały całe katolickie milenium – tańce przy ogniskach, śpiewy i uczty będące wyrazem afirmacji życia, będącej jedną z głównych cech kultury Słowian. Pamiętano podczas Plonów i o przodkach, oddając im cześć i składając u ich grobów poczęstunek – jadło i napoje. Wystarczy z Plonów zdrapać katolicki pokost, bo dostrzec jego pogański rdzeń. W święto Plonów Słowianie dziękowali Mokoszy, boskiej Matce Ziemi za jej dary. Ale dziękowali i boskiemu Swarożycowi za ciepło i światło, a także wszystkim bogom związanych z pogodą, wiatrami i deszczami, za zbiory.

.

Obecnie w Polsce wszystkie organizacje i grupy rodzimowiercze, pogańskie organizują obchody Plonów. I bardzo dobrze, że to robią. Należy to pogańskie święto nie tylko kultywować, ale należy odebrać je kościołowi, udającemu, że jest to święto czysto katolickie. Kościół początkowo, w okresie wczesnopiastowskim zażarcie zwalczał wszystkie pogańskie święta i obrzędy. Nie mogąc jednak większości z nich wytępić, przywłaszczył je sobie. Najwyższy już czas odebrać mu nasze prastare, słowiańskie, pogańskie święta i obrzędy, będące integralną częścią naszej słowiańskiej kultury.(...) "

Za: Plony - prastare, prasłowiańskie święto..

Dziękuję Opolczykowi, że przypomniał o tym święcie na swoim blogu, link do artykułu powyżej. 

Święto Plonów 2009 Słowiańska Wiara

" Równonoc jesienna jest wyjątkowo magicznym czasem w roku. To właśnie wtedy Ziemia przekracza ten szczególny punkt równika niebieskiego na swojej orbicie, w którym Słońce zaczyna oświetlać przede wszystkim południową półkulę naszej planety, a dzień zrównuje się z nocą. Wejście w ten cykl jednocześnie rozpoczyna astronomiczną jesień. Od tego momentu dni stają się coraz krótsze, a noce zdecydowanie dłuższe. (...) " 

więcej nahttps://www.nowaswiadomosc.pl/magia-rownonocy-jesiennej.html

Na temat Święta Plonów pisałam wczesniejo Tu i Tu.

Sława! 

15/20 sierpień - Święto MATKI ZIEMI - 16 sierpień - Spas Chlebowy

 Słowiańskie tradycje/święta są bardzo ciekawe i bazujące na prawach Przyrody.

15/20 go sierpnia obchodzimy Święto Matki Ziemi.

 Jest to czas, kiedy piękne złote kłosy zbóż już dojrzały i rozpoczęły się żniwa. Przyroda jest teraz piękna i dojrzałą.

   W czasie obrzędu ku czci Matki Ziemi- Mokoszy, zebrane dzień wcześniej polne zioła, kładzie się wśród pól uprawnych, ogrodów, sadów. Wcześniej, podczas obrzędu ów ziołą uplecione w wianki-wieńce-wianeczki, święci się ogniem i wodą. A z ostatnich zżętych kłosów zbóż splatamy w snopek i pozostawiamy do następnych zbiorów. Posłuży nam również w obrzedzie Szczodrych Godów.
    Zboża są ważne w naszej obrzędowości, ponieważ są symbolem życia- bogactwem określającym wartość zbiorów i bogactwo na cały rok. W wieńcu powinny znaleźć się; pszenica, żyto i owies a także pęki lebiodki, maku, rozmarynu, mirtu, wrotyczu, dziewanny, borówki, ruty, bylicy i koniczyny.
   Obrzęd tradycyjnie zakończony biesiadą i zabawą.

Pisałam już o tym Tutaj

          Mokosz- Stanisław Jakubowski

"To, co na ludziach robi wrażenie bałaganu, ma zawsze swój wyższy trudno dostrzegalny porządek, bowiem jest tak, że nad małżeństwami, także pośród bogów, czuwa Łado i Mokosz, a praw boskich strzeże zawsze Perun, nad wszystkim zaś stoi Swąt i nic nie dzieje się poza Prawem Wszego Świata. Oto mimo licznych odstępstw i zdrad, a nawet posiadania pozamałżeńskiego potomstwa, nigdy się nie zdarzyło, żeby zmieniła się jakaś para między bogami. Małżeństwa boskie są stałe, są wieczne i nienaruszalne – takie jest najwyższe prawidło.(...) 

Z mitologii Słowian Czesława Białczyńskiego "Księga Tura" 

Mokosz- Wiktor Słońcesław Kriżaniwskij

      Autorka: Svetlaya7777, na zlecenie                cheshirbead.com ©.

"Mokosz – bogini płodności i urodzaju, opiekunka kobiet i dzieci, traktowana często jako słowiańska Matka Ziemia, której cześć należało szczególnie oddawać w porze żniw i zbiorów. Kim była słowiańska Mokosz i w jaki sposób pamięć o niej zachowała się do naszych czasów?(...) "

Cały tekst tutaj

Bogowie Moce: bóg Makosz i jego żona Mokosza (bogini przędąca los, bogini przeznaczenia, splata przędzę życia z nici pająków, a z przędzy życia splata Baję – Materię Świata, atrybut: kwiat maku)

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 

Kolejnego dnia, 16 go sierpnia jest Spas Chlebowy - święcenie i spożywanie chleba z nowego ziarna, okazywanie wdzięczności BOGOM za URODZAJ.

Przy okazji spasu chlebowego, trafiłam na świetny blog z przepisami na wyśmienite chlebki.

 Polecam blog Akacjowy Blog

Świetny przepis na bułkę ze szpinakiem, wygląda jak paprotka. 

                 Fot. Akacjowy Blog

Celowe zakłamywanie historii przez Kamila Janickiego czy efekt niskiego poziomu wiedzy?

 Kilka dni temu przypadkowo wpadł mi w ręce artykuł tak bzdurny i naciągany, że postanowiłam odnieść się do niego. 

Poniżej link do tekstu Kamila Janickiego, który za wszelką cenę stara się wmówić czytelnikom, że pogaństwa żadnego nie było a religia Słowian, to naciągana bajka...

https://ciekawostkihistoryczne.pl/2016/11/04/zmyslone-poganstwo-czy-nasi-slowianscy-przodkowie-byli-ateistami/

Zrozumiałabym, gdyby artykuł napisał amator, bloger, który ma nikły zasób wiedzy i za mocno pofolgował swojej fantazji. 

Kamil Janicki, który ukończył historię na UJ i chwali się wydaniem swoich książek w 250 tysiącach egzemplarzy, płodzi bzdurne teksty, po których można spaść z krzesła ze śmiechu lub dostać niestrawności emocjonalnej. 

Na szczęście znalazłam w internecie komentarze odnoszące się do tych wypocin Janickiego. 

Poniżej komentarz Tomasza Kosińskiego odnośnie art. "zmyślone pogaństwo.." K. Janickiego;

"(...) Autor kolejny raz szuka sensacji na siłę, niestety opierając się na celowych przekłamaniach i manipulacjach faktami. 

Już sam początek artykułu ma wywołać szok poznawczy. Janicki bez kozery pisze bowiem: "Religia Słowian, pełna barwnych mitów, potężnych bóstw i wpływowych kapłanów to tylko naciągana bajka. Rodzimą wiarę wymyślili naukowcy lubiący folgować własnej wyobraźni. I wszystko co o niej wiesz najwyższa pora odesłać do lamusa."

Nie wiedzieć czemu głównym dowodem na niepoważną tezę autora mają być wątpliwości historyków co do przebiegu tzw. reakcji pogańskiej w 1031 roku. 

Janicki bezpodstawnie twierdzi też, że lud nie musiał się buntować przeciwko uciskowi Kościoła, bo nic takiego nie miało miejsca. Nie było dziesięciny, ani żadnych kościelnych podatków. Za nic ma relacje kronikarzy Thietmara czy Helmolda, którzy jako księża katoliccy sami przyznawali, że powodem buntów pogan był przesadny ucisk chłopów przez możnych i duchownych. 

Dalej snuje swoje "wywrotowe" historie kłamliwie twierdząc, że "religia wszelkich Słowian, a już szczególnie naszych odległych przodków, istnieje… głównie w głowach naukowców." 

Kłamie twierdząc, że nieznane są imiona słowiańskich bogów i "Nie sprecyzowano ceremonii, nie podano lokalizacji świątyń czy jakichkolwiek szczegółów kultu". To o czym w takim razie pisali Thietmar, Adam z Bremy, Helmold czy Saxo, o polskich kronikarzach nie wspominając? Wszyscy oni w zmowie powymyślali sobie wyprawy chrystianizacyjne Ottona z Bambergu, burzenie świątyń, obalanie posągów, obyczaje wróżebne w Arkonie, opisy świąt i innych przejawów pogańskiego kultu, tak silnego, że w kolejnych wiekach liczni kaznodzieje w swoich zachowanych kazaniach ubolewali nad wciąż żywą wiarą w słońce, bóstwa, biesy i różne duchy?

Dalej pisze, że "Problem w tym, że stojąca u ich podstawy teoria została w międzyczasie obalona przez nowe pokolenie specjalistów. I wszystkie oparte na niej prace też wypada odesłać do lamusa."

Odwołuje się tutaj do idiotycznych tez D. A. Sikorskiego, który uznaje wszystkich kronikarzy niemieckich, duńskich, arabskich, polskich, ruskich, czeskich itd. za kłamców, bo archeolodzy mają wątpliwości czy znalezione obiekty w Wolinie, Wrocławiu, Gnieźnie i innych miejscach to świątynie czy budynki o innym przeznaczeniu. 

Ignorancja autora, aż boli i niestety trudno dać jej wiarę, zatem należy wnosić, że jest to celowe robienie z ludzi idiotów. Jeśli w taki sposób Janicki tworzy swoje ciekawostki historyczne to trzeba go uznać za ewidentnego kłamcę i manipulatora, miejmy nadzieję, że wymyśla te swoje sensacje tylko dla kasy, a nie z innych powodów. 

Bezczelnie i nieodpowiedzialnie pisze, iż "Pogaństwa nie trzeba było tępić, a chrześcijaństwa – wprowadzać pod groźbą miecza." 

Litości. Lud zatem chętnie się chrzcił i porzucał swoje "prymitywne" wierzenia, nikogo nie zabito w imię Jezusa, nie spalono świątyń, których nie było i nie niszczono posągów, które nie istniały?

Większych głupot już dawno nie czytałem. No, chyba, że w hiperkrytycznych książkach L. Moszyńskiego czy D. A. Sikorskiego, których Janicki sobie upodobał za autorytety z całego grona historyków i religioznawców mających inne zdanie na ten temat. 

Nie ma sensu szczegółowo analizować bredni tego poczytnego autora. Wypada tylko przestrzec przed taką formą zakłamywania faktów i robienia czytelników "w balona".

Nawet niektóre szalone teorie niektórych turbosłowian, jak teza Szydłowskiego o Biblii jako historii Lechitów - Chaldejczyków, są tylko dyskusyjnymi hipotezami. Janicki stara się nam natomiast wmówić, że wszyscy naukowcy, poza L. Moszyńskim i D. A. Sikorskim kłamią, a tylko oni znają jedynie słuszną  prawdę.

A co najzabawniejsze, obwinia za to "kłamliwe" wyolbrzymianie rodzimej wiary... Kościół katolicki. Ta instytucja dużo akurat nakłamała i ma wiele na sumieniu, ale teza o zmyślonym przez uczonych i duchownych pogaństwie jest po prostu głupia. 

Jeśli ktoś chce wierzyć w takie bzdury to trzeba mu tylko współczuć. 

08.12.2019

Tomasz J. Kosiński "

Za: http://slavia-lechia.pl/ciekawostki-historyczne-czyli-sensacje-kamila-janickiego-dla-ubogich-id108

Wnikliwiej szukając podobnych treści okazuje się, że Janicki płodzi te pseudo historyczne teksty lepiej aniżeli królik. Wystarczy, że w Google wpisałam "bzdury kamila janickiego" i wyskoczyły mi artykuły krytykujące kłamstwa Janickiego. 

Poniżej link do kolejnych "ciekawostek" made in janicki. 

https://wielkahistoria.pl/prawdziwa-religia-slowian-w-co-wierzyli-nasi-przodkowie-w-swietle-nowych-badan/

 

Idealny Komentarz do kłamstw Kamila Janickiego w artykule o "prawdziwej religii Słowian" znalazłam na zaprzyjaźnionym blogu 

https://www.google.com/amp/s/opolczykpl.wordpress.com/2020/06/24/bzdury-wymysly-i-klamstwa-o-slowianach-w-wydaniu-historyka-kamila-janickiego/amp/ 

i pozwolę sobie zacytować opolczyka ;

"(...) Już sam zwrot w tytule – „Prawdziwa religia Słowian” – budzić musi podejrzenia. Głosicieli „prawdziwych religii” jest multum, tak samo jak i tych „prawdziwych religii”.

.
Pierwsza wątpliwość – czy wierzenia Słowian można nazywać „religią”. Niestety wielu badaczy, historyków, publicystów i pisarzy nazywa wszystkie wierzenia, także naturalne, religiami – co jest błędem. Termin religia wywodzi się z łacińskiego religare i oznacza „re” – ponowne, powtórne, oraz „ligare” – połączenie się” – w domyśle z bogiem/bogami. Termin ten pasuje przede wszystkim do wymyślonych „religii objawionych”, a więc przede wszystkim religii abrahamowych – judaizmu, chrześcijaństwa i islamu (ale i do np. zaratusztranizmu). Mówiąc najogólniej, czym jest w ich wydaniu religia, wygląda to tak: ludzie zapomnieli o „prawdziwym bogu”, stali się „bałwochwalcami”, ale potem pojawił się Abraham i Mojżesz, Joszue/Jezus, na koniec Mahomet i objawili odpowiednio żydom, chrześcijanom i muzułmanom „prawdę objawioną”, dzięki czemu u żydów-chrześcijan-muzułmanów nastąpiło religare – ponowne połączenie się z „prawdziwym bogiem”. I stąd te zmyślone „prawdy objawione” należy nazywać religiami – są  w przekonaniu wyznawców powtórnym połączeniem się z jedynie prawdziwym bogiem,  Natomiast nie są religiami wierzenia naturalne, pierwotne, powoli kształtowane u ludów przedcywilizacyjnych w sposób niejako naturalny przez dziesiątki tysięcy lat .
.
Kłamstwem jest, że „w czasach Mieszka I i Bolesława Chrobrego w Polsce nie prowadzono masowej akcji chrystianizacyjnej, Kościół nie pobierał dziesięciny, a ludność nie miała powodu wzniecać rebelii przeciw nowej religii”.
Za Mieszka i owszem, przymusowo narzucono katolicyzm „tylko” dworowi książęcemu, mieszkańcom głównych grodów, możnowładcom i drużynie książęcej. Dopiero za Chrobrego wprowadzono powszechnie wobec ludu wybijanie zębów za łamanie przymusowych kościelnych postów oraz zaciekle wyrąbywano święte drzewa i całe święte gaje (choć robiono to już za Mieszka I). Dziesięciny na kościół pobierali komornicy dworscy, gdyż kościół miał zbyt mało własnego personelu. A lud nienawidził i narzuconej mu ponurej nadjordańskiej religii, i narzuconych danin – przez co wielokrotnie się buntował.
.
Kłamstwem jest, że  „Rzekoma „reakcja pogańska” nie miała miejsc”. Takich „reakcji” – większych i odnotowanych przez kronikarzy buntów – było kilka:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Reakcja_poga%C5%84ska#Wa%C5%BCniejsze_rozruchy_zwi%C4%85zanie_z_reakcj%C4%85_poga%C5%84sk%C4%85
.
Buntów mniejszych, lokalnych, było jeszcze więcej, tyle że nikt o nich nie pisał. Półprawdą jest, że  „do większości kraju chrześcijaństwo w ogóle nie dotarło”. Nie tyle nie dotarło, co było odrzucane przez lud, który mimo wściekłej propagandy, kar (wybijania zębów za łamanie kościelnych postów) i niszczenia świętych gajów trwał przy swoich bogach. 

A już niewyobrażalnym i durnym po prostu kłamstwem jest, że niby „w państwie pierwszych Piastów… nie było żadnego pogaństwa zdolnego buntować się przeciw nowej wierze.”
Bunty były i to niejeden (o tym za chwilę). Przywiązanie do pogaństwa, do zwalczanych przez kler i katolickich władców własnych bogów, zwyczajów, obrzędów i świąt było u poddanych Piastów ogromne. Przy czym kler podstępnie na przestrzeni wieków wiele pogańskich świąt, obrzędów i zwyczajów przywłaszczył sobie nadając im nadjordańską interpretację. A te obrzędy, którym nijak było nadać katolicką interpretację, były przez całe milenium zwalczane, a na koniec zepchnięte do statusu „ludowych zwyczajów” – jak choćby topienie/palenie Marzanny czy kupalnocne harce przy ogniskach. Kamil Janicki jako historyk powinien sam wiedzieć, że np. wszystkie rzekomo katolickie zwyczaje towarzyszące „katolickiej wigilii” – łącznie z 12 potrawami, sianem pod obrusem, łamaniem się „opłatkami” (wcześniej cienkimi plackami) i śpiewaniem kolęd to zwyczaje i obrzędy pogańskie, którym nadano nadjordańską interpretację. (...) 

Tu wracam do buntów pogańskich, którym zaprzecza Janicki w oddzielnym artykule:

https://wielkahistoria.pl/reakcja-poganska-1031-roku-czy-po-smierci-boleslawa-chrobrego-w-polsce-upadlo-chrzescijanstwo/

.

Jego głównym argumentem jest stwierdzenie: „Dwie krótkie wzmianki. Łącznie nie więcej niż trzydzieści słów… A jednak na ich bazie budowano całe opowieści. Trudno się dziwić. Mamy do czynienia z prawdziwą pułapką na historyków. A już szczególnie na pisarzy, ceniących nie tylko fakty, ale też atrakcyjną fabułę.”

Jako historyk powinien wiedzieć jednak Janicki, że często, bardzo często, w grubej „kronice” katolickiej tylko jedno jedyne krótkie zdanie mogło być prawdą, a reszta propagandą, wymysłami i kłamstwami. W średniowieczu (i nie tylko) kroniki kk milczały o zbrodniach, oszustwach i fałszerstwach kleru, o stawianiu pochodowi krystowierstwa oporu. Obowiązywała wtedy propaganda, jakoby „nawracani” poganie z radością przyjmowali nadjordańską „dobrą nowinę”, chętnie i dobrowolnie odrzucali „bałwochwalstwo” i gorliwie zaczynali wyznawać żydowskiego „zbawiciela”. Ta propaganda do dzisiaj uprawiana jest przez polskojęzyczny kler, głoszący często, że Polacy od 966 roku byli gorliwymi katolikami. (...) 

(...) oto co odpowiedzieli nawracającemu ich biskupowi Mistelbachowi Szczecinianie: „U was, chrześcijan, pełno jest łotrów i złodziei; u was ucina się ludziom ręce i nogi, wyłupuje oczy, torturuje więzieniach; u nas, pogan, tego wszystkiego nie ma, toteż nie chcemy takiej religii! U was księża dziesięciny biorą, nasi kapłani zaś utrzymują się, jak my wszyscy, z pracy własnych rąk”.

.

Do wywołania powszechnego pogańskiego buntu nie potrzeba też było „zburzonych świątyń dawnego porządku” (których na ziemiach piastowskich chyba nawet nie było). Wycinanie świętych dębów i całych świętych gajów, bezczeszczenie rzymskimi szubienicami świętych gór i innych świętych dla pogan miejsc było takim samym świętokradztwem, jak burzenie świątyń i wywoływało takie same wzburzenie. Nie było też u Słowian dogmatów – te są cechą zwłaszcza religii abrahamowych. Natomiast ich wierzenia, zwyczaje i obrzędy były całkowicie odmienne od narzucanych przez chrześcijaństwo ponurych nadjordańskich guseł, których nasi przodkowie po prostu nie chcieli i przeciwko którym się buntowali.(...) 

(...) całkowicie myli się Janicki twierdząc, że nieznane są imiona (słowiańskich) bogów, „może poza kilkoma absolutnie podstawowymi”.

Po pierwsze – absolutnie podstawowymi bogami Słowian była Matka Ziemia – Mokosz i Słońce – Swarożyc. Słowianie zdawali sobie sprawę z tego, że Ziemia – Mokosz – jest ich Matką i dlatego czcili ją szczególnie. Zdawali sobie też sprawę z tego, że bez Słońca i jego ciepła i światła na Ziemi nie byłoby życia. Przez co i Słońce-Swarożyc był, obok Mokoszy, przez tysiąclecia bogiem najważniejszym. Po drugie – ale byli i inni bogowie – Perun (wymieniony przez autora), Weles, Swaróg, Świętowit, Trygław, Strzybóg, Pochwist, Perperuna czy Jarowit. Dyskusyjnymi, choć nie można ich wykluczyć, byli Żywia, Łada czy Nyja. I jeszcze z tuzin innych. I nie jest tak, że pamięć o nich całkowicie zaginęła – przetrwały w tzw. „tradycji ludowej” o czym pisał Zorian Dołęga-Chodakowski:
.
„Trzeba pójść i zniżyć się pod strzechę wieśniaka w różnych odległych stronach, trzeba śpieszyć na jego uczty, zabawy i różne przygody. Tam, w dymie wznoszącym się nad głowami, snują się jeszcze stare obrzędy, nucą się dawne śpiewy i wśród pląsów prostoty odzywają się imiona Bogów zapomnianych.”

.
Tak więc w „tradycji ludowej”, przynajmniej do XIX wieku, przechowało się znacznie więcej imion bogów oraz starych pogańskich obrzędów, niż Janicki gotów jest to przyznać. I od wtedy zaczęły być spisywane.(...) 

Pisze Janicki: „Rzecz dotyczy nie tylko Polski, ale nawet zamieszkanego przez Lutyków Połabia, gdzie religia Słowian – zapewne w reakcji na brutalną ekspansję Rzeszy – rzeczywiście przyjęła bardziej złożone formy.”
A więc – nie religia – a wierzenia, a raczej wiara Przyrody. Przy czym u Wieletów, Obodrytów i Ranów nie widać bardziej złożonej formy wierzeń. Doszły tylko świątynie i kasta kapłanów – choć ci nie zdzierali jeszcze dziesięcin. Reszta pozostała praktycznie bez zmian – święte gaje istniały i tam nadal.(...) 

Janicki to już sam nie wie co pisze.. Raz zaprzecza  istnieniu religii Słowian, że "to zmyślona bajka" a potem opisuje: " (...) gdzie religia Słowian – zapewne w reakcji na brutalną ekspansję Rzeszy – rzeczywiście przyjęła bardziej złożone formy." - to była ta "religia " czy nie? 

Masło maślane z ust historyka. Porażka. Manipulacja i to nieudolna.

Pominę jeszcze górę bzdur Janickiego, bo szkoda mi czasu. Trafnie Opolczyk podsumował :

"Pisze na koniec Janicki: „Pogaństwa nie trzeba było tępić, a chrześcijaństwa – wprowadzać pod groźbą miecza”.

W rzeczywistości było dokładnie na odwrót – pogaństwo było wszędzie brutalnie tępione, a chrześcijaństwo, gdy stało się po trzech pierwszych wiekach wegetowania w imperium rzymskim potęgą i instrumentem wzmacniającym trony, praktycznie wszędzie wprowadzano mieczem, ogniem, karami, torturami, groźbami i prześladowaniami, co już wielokrotnie opisywałem. Nawet rzekomo pokojowi Cyryl i Metody w ich „misjonowaniu” stosowali obrzydliwy szantaż: jeśli nie nawrócicie się dobrowolnie, po nas przyjdą inni i nawrócą was siłą i mieczem.
.
Kamil Janicki sam powinien wiedzieć o tym, że przez pierwsze trzy wieki istnienia chrześcijaństwa, bez stosowania siły, przyjęło je w imperium Rzymskim nie więcej niż 10 % ludności – w ogromnej większości niewolnicy i biedota miejska. Dla nich było atrakcyjne”, gdyż obiecywało im po znojnym życiu „zbawienie” i wiekuiste szczęście. Zdecydowana większość mieszkańców imperium gardziła nim jednak. I gdyby nie zostało ono przez cesarzy (a później przez królów i książąt rządzących rzekomo z woli bożej) uznane za przydatne narzędzie wzmacniające tron, gdyby nie stosowało przy „nawracaniu” siły, przemocy, przymusu i miecza, a bazowało jedynie na dobrowolności „nawracanych”, nigdy, przenigdy chrześcijaństwo nie zdobyłoby całkowitej, totalnej supremacji w samej tylko Europie, nie mówiąc o Amerykach, Australii, Oceanii i połowie Afryki. W samej Europie pogaństwo byłoby nadal dominujące – gdyby w „nawracaniu” nie korzystało chrześcijaństwo z miecza.
.
„Te dwa światy przez całe stulecia funkcjonowały obok siebie.”
Zgoda – ale tylko dzięki uporowi pogan i w sumie bezsilności chrześcijan, którzy nie byli w stanie pilnować każdego poganina na każdym kroku. Wybić ich wszystkich też nie mogli – bo kto by harował na kler i katolickich panów i możnowładców?
„I jeśli wziąć pod uwagę, ilu przesądom wciąż ulegamy, to na dobrą sprawę trwają nadal w XXI wieku.”
Jednym z takich przesądów jest ten o „złym” pogaństwie i „dobrym” chrześcijaństwie. A także kolportowany przez Janickiego przesąd, że o naszych pogańskich przodkach, ich bogach, obrzędach i zwyczajach nie wiemy nic. Jest dokładnie na odwrót  – wiemy o nich wystarczająco dużo, by piękną kulturę słowiańską szanować i kultywować.
.
.
opolczyk"

Pisze Janicki o poganstwie i chrześcijaństwie : 

„Te dwa światy przez całe stulecia funkcjonowały obok siebie.”

Poniżej zacytuję kilka wątków z książki Helen Ellerbe "Ciemna strona historii chrześcijaństwa" 

odnośnie tego "przenikania się światów" wg Janickiego, 

że niby "kościół nie musiał z nikim walczyć, bo nie musiał..."

(...) W Średniowieczu Kościół sam zauważył zarysowujące się różnice w,

na pozór jednolitych, rzeszach ludzi. Wobec pierwszych przejawów nacjonalizmu i

chęci oderwania się od Rzymu reakcja Kościoła była szybka i gwałtowna. Kiedy w

1275 roku pojawiły się dyskusje na temat płacenia daniny, papież ekskomunikował

całe miasto. 

Florencję. A gdy grupa niewielkich włoskich miast, będących lennem papieskim,

zorganizowała w 1375 roku bunt przeciwko władzy papieża, celem odzyskania tych

terenów, Robert z Genewy wynajął bandę najemników, którzy po zdobyciu Bolonii

ruszyli na Cessnę. W książce Tuchman'a „A Distant Mirror ", czytamy:

„Zaskarbiając sobie laskę przez uroczystą przysięgę na swój kardynalski

kapelusz, Robert przekonał mężczyzn do opuszczenia mieczy i zyskał ich zaufanie

dzięki uwolnieniu, na dowód jego dobrej woli, 50 zakładników. Wówczas wezwał

swoich najemników... i rozkazał zmasakrować wszystkich „dla dopełnienia się

sprawiedliwości ". ...Przez trzy dni i noce, począwszy od 3 lutego 1377 roku, przy

zamkniętych bramach miasta, żołnierze dokonali rzezi jego mieszkańców.

„ Wszystkie place pełne były trupów ". W czasie prób ucieczki setki ludzi utopiło się

w fosie, spychani z powrotem do wody przez bezlitosnych szermierzy. Kobiety były

łapane i gwałcone, za uwolnienie dzieci żądano okupu, po wymordowaniu

mieszkańców miasto zostało złupione, zniszczono dzieła sztuki, „spalili wszystko, co

nie mogło być zabrane, a rzeczy nieprzydatne rozrzucili po ziemi ". Masakra

pochłonęła od 2500 do 5000 Ofiar.

Trzy lata później w 1378 roku, Robert z Genewy został papieżem i przyjął imię

Klemensa VII. 

Oceniając okrucieństwo ataku na członków sekty nazywanych

katarami, można stwierdzić, że Kościół czuł się o wiele bardziej zagrożony przez tych

heretyków, niż przez jakichkolwiek innych w całej swojej historii. Kataryzm

rozkwitał w południowej Francji, na terenach nazywanych Langwedocją, politycznie i

kulturalnie odmiennych od północy. Tolerowano tam wszelkie poglądy, obok siebie w

zgodzie żyło wiele narodów (...) 

"(...) W odpowiedzi na rosnącą popularność katarów, Kościół katolicki oskarżył ich o

standardowe w takich przypadkach zbrodnie: profanację krzyża i sakramentów,

kanibalizm, wyrzeczenie się Chrystusa i seksualne orgie . Mimo to, katolik, święty

Bernard, wielki przyjaciel katarów, tak mówił o nich:

„Jeśli przysłuchasz się im, nic nie może być bardziej chrześcijańskie. Kiedy

rozmawiają nic nie może być mniej naganne, a co powiedzą, potwierdzają czynem.

Jak na moralność heretyka, on nie szuka nikogo, nie dręczy nikogo, nie uderzy

nikogo; jego lico jest blade od postów, on nie posila się chlebem lenistwa, jego ręce

pracują na jego utrzymanie.”

Rozpowszechnianie skandalicznych opowieści o okrucieństwach katarów w

niewielkim tylko stopniu wpłynęło na zmniejszenie ich popularności i powstrzymanie

rozprzestrzeniającej się fali tolerancji i niezależnej myśli.

Lekceważąc groźbę największych kar kościelnych mieszkańcy miasta Viterbo

wybrali ekskomunikowanego heretyka na wysokie stanowisko szambelana. W 1139

roku Kościół rozpoczął zwoływanie zgromadzeń mających na celu potępienie katarów

i wszystkich, którzy udzielają im poparcia' . W 1179 roku Aleksander III proklamował

krucjatę przeciwko tym wrogom Kościoła, obiecując przy tym prolongatę spłat

należności wobec Kościoła i odpuszczenie kary za grzechy wszystkim, którzy sięgną

po broń, a boskie zbawienie tym, którzy zginą.(...) 

Od samego początku istnienia chrześcijaństwa ludzie buntowali się przeciwko władzy koscielnej aż do dzisiaj! 

Kościół opluwa każdego, kto odważy się skrytykować to gniazdo szerszeni. 

"W odpowiedzi na rosnącą popularność katarów, Kościół katolicki oskarżył ich o

standardowe w takich przypadkach zbrodnie: profanację krzyża i sakramentów" - czyż nie brzmi to znajomo dzisiaj? 

"(...) Dekret wydany przez Teodozjusza wyjął spod prawa wszelki sprzeciw wobec

Kościoła. W 388 roku wprowadzono zakaz publicznych dyskusji na tematy religijne.

Starożytne obrzędy pogańskie zostały zakazane w 392 roku i od tego momentu

uważano je za działalność przestępczą (.. .) 

W sumie tym jednym cytatem można zakończyć temat i udowadniając, że Kamil Janicki naciąga fakty i manipuluje. 

"(...) Kościół

stwarzał pozory jedności królestwa przez nawracanie poddanych na wiarę

chrześcijańską, jednakże, zwykle nie było to niczym innym jak fasadą jego

rzeczywistej działalności. Papież Grzegorz Wielki w liście do swojego emisariusza w Brytanii, świętego Augustyna z Canterbury, zilustrował swoje

zainteresowanie nawracaniem ludzi na chrześcijanizm:

„...ludzie nie mają konieczności zmiany swoich miejsc zgromadzeń; gdzie

dawniej składali ofiary demonom, pozwól im tam nadal zbierać się w Dniu Świętym,

który wskazany jest przez Kościół i uśmierć ich bestie, aby dłużej nie oddawali czci

demonom, ale gromadzili się tam dla zbiorowego posilenia się czcią Tego, którego

teraz wielbią”.

Mimo że średniowieczny Kościół misternie spustoszył większość dziedzin życia,

to nie spowodował większych zmian w sposobie postrzegania Boga przez zwykłych

ludzi. Ciągłe ostrzeżenia Kościoła kierowane pod adresem pogańskich obrzędów

wskazują, jak dalece nawracanie na wiarę chrześcijańską pozbawione było głębszych

treści. 

Bez przerwy ostrzegano przed praktykowaniem zwyczajów związanych z

drzewami, przyrodą, czy przed wiarą w czary, czasami posuwając się tak daleko, że

nakazywano burzenie kościołów, gdy odkryto, że ludzie oddają w nich cześć dawnym

bogom i boginiom. 

W roku 742 Kościół wydał dekret, w którym czytamy:

„... każda pogańska profanacja winna być usunięta i z pogardą odrzucona, czy

będzie to składanie krwawych ofiar, czy wróżbiarstwo i przepowiadanie, czy amulety

i znaki, czy ofiary - dla których ciemni ludzie odprawiają obrzędy pogańskie obok

kościelnych, pod zasłoną imion świętych męczenników.”

Nazwy otaczanych czcią źródeł zamieniane były na imiona czcigodnych

świętych, w miejscach pogańskich świątyń budowano kościoły, wciąż jeszcze nie

zmieniając charakteru nabożeństw. 

Kościół odegrał fundamentalną rolę we

wprowadzaniu Europy w mroczny okres jej dziejów. Jego niszczycielski wpływ

odczuwany był w prawie wszystkich dziedzinach życia. Ironią jest, że jedynym

obszarem, na który średniowieczny Kościół wywarł niewielki wpływ, było życie

duchowe prostych ludzi. 

Chociaż większość przyjęła wiarę chrześcijańską, to nie

zmieniła swojego rozumienia i postrzegania Boga. (...) 

Wnioski

Mroczna strona historii chrześcijaństwa dotyczyła i nadal dotyczy dominacji

oraz kontroli życia duchowego i wolności człowieka. Ortodoksyjni chrześcijanie

zbudowali organizację, która od początku nie popierała wolności i samookreślenia, ale

posłuszeństwo i konformizm. Aby osiągnąć swój cel wywierano wpływ na wszystkie

aspekty życia. Opierając się na wierze w jedynego, autorytatywnego i karzącego

Boga, stworzyli organizację, która domagała się podporządkowania jedynej władzy i

karała tych, którzy się temu sprzeciwiali. W ciemnym okresie dziejów Europy, gdy

Kościół przejął kontrolę nad wychowaniem, nauką, medycyną, techniką i sztuką,

nastąpił upadek cywilizacji. Maszerujący na Środkowy Wschód krzyżowcy

mordowali i niszczyli w imię jedynego Boga. W Średniowieczu inkwizycja

systematycznie prześladowała i zastraszała społeczeństwo. W okresie reformacji,

zarówno katolicy jak i protestanci wywoływali wojny, w których chrześcijanie padali

ofiarami innych chrześcijan, gdzie każdy uważał, że obrana przez niego droga była

jedyną ścieżką prawdy. Polowania na czarownice wyniszczyły niezliczone rzesze

kobiet i mężczyzn, jak również wykorzeniły wiarę w przejawy boskości na Ziemi. W

1785 roku Thomas Jefferson pisał:

„Od wprowadzenia chrześcijaństwa spalono na stosach, torturowano i więziono

miliony niewinnych kobiet, mężczyzn i dzieci, a mimo to nie posunęliśmy się ani o

cal w kierunku jedności. Jaki był zatem skutek takiego zniewolenia? Połowa świata

głupców i druga połowa hipokrytów. Tolerancja wobec błędów i łajdactwa na całym

świecie. „

Najbardziej podstępny był wpływ chrześcijaństwa na współczesny świat. Przez

zmuszanie ludzi do wiary w brak nadprzyrodzonej boskiej pomocy w świecie

fizycznym, ortodoksyjni chrześcijanie stworzyli warunki, w których ludzie uwierzyli,

że wszechświat jest zdeterminowany, mechaniczny i pozbawiony świadomości.

Jednakże, zamiast kojarzenia takich poglądów z wiarą religijną, ludzie zaufali nauce

mającej obiektywnie potwierdzać istnienie takiego świata. Większość z nich zaczęła

uważać, że walka i dominacja prawdopo

dobnie nie były boskimi nakazami - ale naturalną, niezbędną jakością życia w

tym bezbożnym świecie. Interesującym jest fakt, że to sama nauka, która kiedyś

potwierdzała koncepcje ortodoksyjnych chrześcijan, teraz odkrywa niedoskonałości

mechanistycznego modelu wszechświata.

Zignorowanie ciemnej strony historii chrześcijaństwa utwierdza pogląd, że

prześladowania i okrucieństwo są nieuchronnym skutkiem wrodzonego zła czy

okrutnej natury człowieka. W okresie neolitu rozwijały się kultury i cywilizacje, które

funkcjonowały bez represyjnych struktur hierarchicznych. Z pewnością to nie ludzka

natura jest przyczyną tego, że ludzie wzajemnie wyrządzają sobie krzywdę. Ludzie

żyjący w społeczeństwach, które stworzyły szlachetniejsze kultury, mają taką samą

naturę jak my, z cywilizacji Zachodu; to tylko nasze poglądy mówią, że jest inaczej.

Tolerancyjne i bardziej pokojowo nastawione społeczeństwa szanują zarówno męskie,

jak i żeńskie oblicza Boga, niebiańskie i ziemskie aspekty boskości. Skutkiem

ograniczenia wiary do jedynego zwierzchnictwa i jedynego oblicza Boga jest tyrania i

brutalność. Nieznajomość mrocznej strony historii chrześcijaństwa dopuszcza

istnienie wiary, która motywację okrucieństwa uważa za nie poddającą się zbadaniu.

Podtrzymywana przez strach wiara w jedynego Boga, który sprawuje swoją władzę na

szczycie hierarchicznego porządku, ma niszczycielskie konsekwencje. Ludzie przez

cały czas musieli określać, kto na szczeblach hierarchii znajduje się ponad nimi.

Każda rzecz, która odróżniała ludzi od siebie, czy to było pochodzenie, rasa, wyznanie

religijne, preferencje seksualne czy też pozycja ekonomiczno-społeczna, stała się

kryterium oceny, czy dany człowiek jest lepszy, czy też gorszy od drugiego.

Jednolitość i zgodność wewnątrz systemu religijnego ortodoksyjnych chrześcijan

wywodzą się z podobieństw i konformizmu, a nie ze współdziałania i harmonii

między występującymi różnicami. Różnorodność społeczeństwa jest najczęściej

uważana raczej za zagrożenie, a nie bezcenną wartość. Spokojne społeczeństwo to

takie, w którym wszyscy ludzie są jednakowi. W obrębie takiego systemu religijnego

seksizm czy rasizm są błędnie pojmowane jako prosta zamiana ról. Zamiast dominacji

mężczyzn nad kobietami, kobiety mogłyby dominować nad mężczyznami, zamiast

dominacji białych nad czarnymi, czarni mogliby dominować nad białymi. Nie ma

zrozumienia dla podziału władzy, współpracy czy tolerancji.

Wiara w całkowicie niebiańskiego Boga, oddzielonego od spraw ziemskich,

wywarła ogromny wpływ na sposób traktowania przez człowieka jego środowiska

naturalnego. Wraz z rozprzestrzenianiem się ortodoksyjnej religii chrześcijańskiej,

wyrażane w obrzędach znaczenie integracji aktywności człowieka ze zmianami pór

roku, zostało w znacznym stopniu zmniejszone. W czasie świąt zaczęto czcić

wydarzenia biblijne, nie związane w żaden sposób ze zmianami pór roku. Koncepcja

liniowej natury czasu, która zastąpiła dawniejszy pogląd o jego naturze cyklicznej, w

jeszcze większym stopniu odsunęła ludzi od przyrody. Nowoczesna nauka utwierdziła

ortodoksyjne poglądy o braku Boga w

świecie fizycznym poprzez przedstawienie go jako mechanicznej rzeczywistości,

całkowicie pozbawionej świadomości. Jednakże, jak mroczne by nie były momenty w

historii chrześcijaństwa, świadomość ich istnienia niekoniecznie prowadzi do

odrzucenia religii chrześcijańskiej. W całej historii byli chrześcijanie, którzy walczyli

z tyranią ortodoksów. Wielu z nich bardziej ceniło miłość i przebaczenie, niż strach i

karę, stawiając samostanowienie i zrozumienie nad uległość i ślepą wiarę. Mroczne

momenty w historii chrześcijaństwa nie były nieuniknioną konsekwencją natury

człowieka; był to rezultat bardzo specyficznej ideologii i struktury wiary. Gdy

zlekceważymy okropności, które miały miejsce w historii chrześcijaństwa,

zrezygnujemy z bliższego poznania religii chrześcijańskiej i jej obecności w naszym,

wydawałoby się, pozbawionym boskości współczesnym świecie. Bez bliższego

zapoznania się z nimi, działania destrukcyjne nadal będą odsuwać nas od Boga,

przyrody i samych siebie. Albowiem tylko przez zrozumienie i uwagę możemy

zatrzymać takie, groźne dla nas samych, zachowania. Możemy stwierdzić, że wysiłki

podejmowane celem przekonania nas, że Bóg żąda strachu i bezwzględnego

posłuszeństwa, są w rzeczywistości działaniami służącymi kontrolowaniu naszych

poczynań i naszego życia duchowego. Możemy zorientować się, że wiara w jedynie

słuszną władzę leży u podstaw szowinizmu, rasizmu i totalitaryzmu. Możemy zrobić

krok w kierunku świata, w którym cenione będą wszelkie różnice, wolność i godność

człowieka i zrealizować marzenie o ludzkości swobodnie postępującej w zgodzie z

samą sobą."

- cytaty z książki Helen Ellerbe " Ciemna strona historii chrzescijanstwa "

Tytuł oryginału:

The Dark Side of Christian History by Helen Ellerbe Morningstar books

Więc po co były te krucjaty, skoro Janicki twierdzi, że Kościół nie musiał z nikim walczyć, ponieważ nie miał wrogów? To z kim walczyli z duchami? 

Kamil Janicki, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego,  Bajko? pisarz Dam: pierwszych, upadłych, złotego wieku, żelaznych, ze skazą, polskiego imperium, przeklęte, niepokorne. Wyszła Saga. 

Wprost arcyznawca kobiet. 

Rozumiem, że każdy ma inne postrzeganie świata, że każdy ma swoje zdanie na dany temat i każdy ma prawo do jego wyrażania. 

Jednak, moim zdaniem, teksty Kamila Janickiego na różnych portalach np. Onet.pl czy wielkahistoria.pl. to nieudolna próba manipulacji historycznymi faktami, to zakłamywanie historii. 

Piszę o tym tylko dlatego, że internet jest dzisiaj dostępny praktycznie dla każdego, młodzi ludzie szukają informacji, szukają dodatkowej wiedzy, i widząc taki artykuł, pod którym podpisuje się "historyk", to te brednie łykną jak ryba haczyk. 

Tutaj autor umiejętnie manipuluje czytelnikiem, wmawiając, że właśnie to inni są manipulatorami a on głosi tą "jedyną i prawdziwą prawdę"... 

Pisze Janicki :" Dwie krótkie wzmianki. Łącznie nie więcej niż trzydzieści słów… A jednak na ich bazie budowano całe opowieści." - jakby pisał o sobie, dokładnie w taki sposób tworzy swoje teksty. 

Odkąd pisowska wataha sprawuje swoje dyktatorskie i prymitywne rządy, to nastąpił wylew stron internetowych siejących dezinformacje historyczne i głoszące" jedyną prawdę" zgodną z ideologią dyktatora i jego popleczników.