Lecznicze właściwości jeżówki - echinacei

 "Kiedy medycyna zdaje się dochodzić do szczytów wiedzy (...) pacjenci nieco w tym wszystkim zagubieni i zmęczeni zwrócili się do starych "retro" skarbów przyrody - ziółek. Ludzie widzą przepaść, jaka istnieje między osiągnięciami medycyny w przeszklonych laboratoriach i szpitalach-fabrykach o najnowocześniejszej technice, a ich ciągłymi dolegliwościami i chorobami: katarem, chrypką, biciem serca, bólami głowy, migrenami, żylakami i tysiącami innych bóli i cierpień, wciąż jeszcze towarzyszących życiu i nieraz okrutnie gnębiących i trudnych do wyleczenia. 
  Wielu ludzi "boi się" nowoczesnych lekarstw. Ziółka uważają za bezpieczniejsze. Uboczne działanie ziółek jest najczęściej dodatnie, korzystne, a uboczne działanie leków chemicznych - choć nieraz skuteczniej, szybciej działających - bywa niekiedy groźne.
  Ziółka są swojskie. Można je spotkać w lesie i na łące, posadzić w ogródku, obserwować jak rosną, rozwijają się, kwitną, owocują...Żyją. A cóż laik wie o lekach w pigułce? ich wartość jest związana nie z przyrodą i jej tajemnicami, ale z zaufaniem, jakim obdarza się - lub nie - lekarza lub farmaceutę. (...)
  Z ziółkami jak z ludźmi. Są dobre, bywają i złe. Ale i ze "złych" można wyciągnąć korzyści, szczególnie gdy się je stosuje umiejętnie i raczej w homeopatycznych dawkach. Tylko że trzeba się na ziołach znać! Rośliny w ogóle warto poznawać, bo obcowanie z nimi w tym ucywilizowanym, "utechnicznionym" świecie daje największą przyjemność sercu i zmysłom, a także odpoczynek i... nadzieję na zdrowe, długie, młode życie."
                                      
                                              "Ziółka i my" Irena Gumowska

Jeżówka Purpurowa

Echinacea angustifolia

 

 

Jeżówka purpurowa to narodowa roślina wieloletnia Ameryki Północnej. Z solidnie zbudowanej łodygi wyrastają wrzecionowate liście. Kwiaty jeżówki purpurowej są koloru purpurowego, składające sie od 12 do 20 dużych, promienistych płatkow. Jeżówka purpurowa kwitnie od czerwca do października. W przemyśle zielarskim E.angustifolia jest często zastępowana E.purpurea (gatunek słabszy i tańszy). Jeżówka purpurowa ma omdlewająco-aromatyczny zapach ze słodkim posmakiem, pozostawiającym uczucie cierpnięcia.
Możliwości jeżówki purpurowej działające na uodpornienie systemu odpornościowego zostały bardzo dobrze udokumentowane. Stwierdzono, że jeżówka purpurowa posiada przeciwwirusowe, przeciwgrzybiczne oraz przeciwalergiczne właściwości. Zioło to ma również właściwości przeciwnowotworowe. Jeżówka purpurowa była używana przez Indian Ameryki Północnej na ukąszenia węży oraz gojenie się ran. Stosowali oni jeżówkę purpurową na bóle gardła i oparzenia. Dzisiaj jeżówka purpurowa jest używana jako środek oczyszczający krew. W związku z tym jest skuteczna na problemy skórne (czyraki, ropienie, egzemy, pokrzywki), infekcje (zapalenie migdałków, grypy, przeziębienia), wirusowe choroby (mononukleoza zakaźna, zakażenia drożdżakami), przemęczenia po odbytych infekcjach wirusowych. Wciąż bada się znaczenie jeżówki purpurowej w leczeniu AIDS.
Napar z zioła jeżówki purpurowej działa korzystnie na układ krążenia. Pobudza pocenie się, co pomaga w obniżeniu gorączki. Jednocześnie wzmacnia naszą obronę przed infekcją, która spowodowała pojawienie się gorączki na pierwszym miejscu. Przeciwzapalne właściwości jeżówki purpurowej są wykorzystywane do leczenia zapalenia stawów oraz skazy moczanowej. Dzięki swoim właściwościom wspomagającym system imunologiczny, jeżówka purpurowa powinna być brana w momencie, kiedy czujemy, że chyba bierze nas przeziębienie. Napar z jeżówki purpurowej powinni pić ci wszyscy, którzy miewają nawroty przeziębień w krótkim czasie.
Większość badań naukowych i klinicznych na temat właściwości leczniczych jeżówki purpurowej jest przeprowadzana w Niemczech. Pacjenci otrzymywali zastrzyki ze zproszkowanej E.purpurea. Badano skuteczność jeżówki purpurowej w zastrzykach i jeżówki purpurowej (sproszkowanej) w formie kapsułki. Dowiedziono, że jeżówka purpurowa pobudza tkankę chłonną (limfatyczną) w jamie ustnej, zapoczątkowywując przez to reakcję obronną organizmu. Stwierdzono w toku badań, że jeżówka purpurowa wstrzykiwana pacjentom jest bardziej skuteczna od tej sproszkowanej w kapsułkach. Z wielorodnych właściwości przypisywanych jeżówce purpurowej jedna jest najbardziej ważna. Chodzi tu o uodpornienie systemu imunologicznego. Mówi się, że jest to spowodowane przez trzy różne mechanizmy: pobudzający fagocytozę, zwiekszający aktywność oddechową oraz powodujący zwiększoną ruchliwość leukocytów.
Doustna konsumpcja wodno-alkoholowego wyciągu ze świeżej lub niedawno suszonej całej rośliny wydaje się być szczególnie pożyteczna w zapobieganiu oraz leczeniu przeziębienia i stanów z nim związanych, takich jak ból gardła. Niemieccy naukowcy również polecają to zioło na nawracające infekcje układu oddechowego, jak również na zapalenia układu moczowego. Zewnętrznie, jeżówka purpurowa jest stosowana w leczeniu ciężko gojących się powierzchownych ran. Istotnych skutków ubocznych nie zanotowano z wyjątkiem alergii (uczulenie na rośliny z rodziny stokrotkowatych).
Onego czasu, jeżówka purpurowa była obszernie fałszowana z Parthenium integrifolium L., powszechnie znanym jako szczaw preriowy. Nawet niektóre z ówczesnych prac naukowych myliły jeżówkę purpurową. Potencjalni konsumenci jeżówki purpurowej powinni dołożyć wszystkich starań w celu uzyskania produktu najlepszej jakości. Staranne poznanie producenta pozwoli kupić właściwe zioło.

SUROWCE LECZNICZE

Korzeń, kwiaty.

ZASTOSOWANIE

Narodowa medycyna Ameryki Północnej
Szczep Komanczów używał jeżówki purpurowej jako lekarstwa na ból zębów i gardła. Natomiast Indianie ze szczepu Sioux brali jeżówkę purpurową przeciw wściekliźnie oraz na stany zakaźne.
Zachodnie użycia
Jeżówka purpurowa jest z jednym z ważniejszych środków pobudzających system odpornościowy w Zachodniej medycynie zielarskiej. Jeżówka purpurowa jest używana na wszystkie rodzaje zapaleń oraz jest szczególnie pomocna w leczeniu chronicznych infekcji, takich jak powirusowe zmęczenie organizmu. Jeżówkę purpurową stosuje się również na odmrożenia, przeziębienia, grypy, problemy skórne, problemy z oddychaniem. Jeżówka purpurowa jest również pomocna jako płukanka na zapalenia gardła.
Alergie
Jeżówka purpurowa jest stosowana w leczeniu np. astmy.
Inne zastosowania
Ropień, Opryszczka, Zapalenie gardła, Płonica, Posocznica, Angina, Szok toksyczny.

WYSTĘPOWANIE I UPRAWA

Narodowa roślina centralnych części USA, jeżówka purpurowa, w szczególności E.purpurea, jest obecnie komercyjnie hodowana w Europie i USA. Jeżówka purpurowa rośnie z nasion lub z podziału korzenia. Jeżówka purpurowa najlepiej rośnie w piaszczystej glebie. Kwiaty jeżówki purpurowej są zbierane w czasie pełnego kwitnienia rośliny, natomiast korzenie zbiera się na jesieni z 4 letnich roślin.

BADANIA NAUKOWE

Układ odpornościowy
Skutki jeżówki purpurowej nie są jeszcze w pełni zrozumiane, ale wiadomo jest, że pewna liczba składników pobudza system imunologiczny do walki zarówno z infekcjami bakteryjnymi jak i wirusowymi. Jeżówka purpurowa również posiada ogólny efekt pobudzający organizm do walki z chorobami i dlatego bada się przydatność jeżówki purpurowej w leczeniu HIV i AIDS.

SKŁADNIKI

Jeżówka purpurowa zawiera olejki aromatyczne, glykozydy, amidy, inulinę, poliacetyleny.

DAWKOWANIE

Jako środek pobudzający system odpornościowy, jeżówkę purpurową powinno się brać w czasie początku choroby trzy do czterech razy dziennie. Aby zabezpieczyć się przed przeziębieniem, wiele ludzi bierze tabletki lub kapsułki z jeżówki purpurowej trzy razy dziennie na przestrzeni 6 do 8 tygodni. Po tym czasie jest wskazany "odpoczynek" ponieważ możemy zmniejszyć siłę działania jeżówki purpurowej. Jeżówka purpurowa w płynie jest zwykle brana w dawkach 3-4ml trzy razy dziennie.

SKUTKI UBOCZNE I OSTRZEŻENIA

Jeżówka purpurowa jest ziołem nie toksycznym. Przed braniem jeżówki purpurowej ludzie z takimi chorobami jak: toczeń lub autoimmunizacja, powinni skontaktować sie ze swoim lekarzem. Także ci, którzy cierpią na postępowe choroby, jak gruźlica, skleroza. Ci, którzy mają uczulenie na kwiaty z rodziny stokrotkowatych, powinni brać jeżówkę purpurową z ostrożnością. Nie są znane przeciwwskazania w użyciu jeżówki purpurowej podczas ciąży lub karmienia piersią.

JAK DZIAŁA W ORGANIŹMIE

Badania na temat działania jeżówki purpurowej na układ odpornściowy wciąż są kontynuowane. Jest oczywiste, że polisacharydy odgrywają kluczową rolę w prewenci wirusów w komórkach ciała. W szczególności zioło to pobudza białe komórki w systemie odpornościowym, które zwalczają infekcję oraz utrzymują ciało w zdrowiu. Alkaloidy, inne składniki jeżówki purpurowej, występują w roli antybakteryjnej. Jeżówka purpurowa działa również przeciw infekcjom grzybicznym. Jeżówka purpurowa jest również używana jako środek oczyszczający krew, skuteczny na skórę, oczyszczający czyraki i inne dolegliwości skórne.

UŻYCIE

KORZEŃ:

ODWAR - Brać 10ml dawki co 1-2 godziny na ostre stany zapalne.
NALEWKA - Brać 2-5ml dawki co 2-3 godziny na grypę, dreszcze, zapalenia układu moczowego, podczas pierwszych kilku dni występowania ostrych objawów. Na infekcje związane z nerkami jeżówkę purpurową można łączyć z ziołem buchu. Jeżówka purpurowa może być używana w 10ml dawkach na zatrucia pokarmowe lub ukąszenia węża.
PŁUKANKA - Używać odwaru lub rozcieńczonej nalewki z jeżówki purpurowej na zainfekowane rany. Przemywać dotknięte miejsca odwarem dosyć często.
PŁYN DO PŁUKANIA GARDŁA - Użyć 10ml nalewki w szklance ciepłej wody do płukania bolącego gardła.
PROSZEK - Używać pyłu z jeżówki purpurowej na zainfekowaną skóre (na czyraki - zmieszać z prawoślazem lekarskim) lub stosować na wypryski sączące.
KAPSUŁKI - Brać 3 kapsułki po 200mg trzy razy dziennie na początku ostrych infekcji takich jak przeziębienia, grypy, problemy z układem moczowym.

zródło http://pl.herbs2000.com/ziola/echinacea.htm 

www.e-ogrody.pl

                                         www.futuregardens.pl

                                            ogrodowo.eu

"Indianie z Ameryki Północnej nazywając jeżówkę "wiecznym słońcem" - tak jak słońce jeśli jest odpowiednio stosowana przynosi zdrowiu same korzyści.

Stosowali jeżówkę purpurową w leczeniu różnych dolegliwości, Komanczowie w bólu zębów i gardła, a Indianie ze szczepu Sioux przeciwko wściekliźnie oraz we wszelkich stanach zapalnych. Współczesna medycyna także wykorzystuje jeżówkę purpurową. Jeżówkę stosuje się w stanach zapalnych, przeziębieniach, alergiach skórnych, astmie, oparzeniach. Surowcem zielarskim są kwiaty oraz korzenie 4-letnich roślin."

           JEŻÓWKA - ECHINACEA 

*PODNOSI ODPORNOŚĆ ORGANIZMU 

*WZMACNIA KONDYCJĘ

*PRZYSPIESZA REGENERACJĘ TKANEK 

   www.ogrodniczyraj.pl

W połączeniu z miodem spadziowym jeżówka przywraca witalność i chroni przed chorobami; (przepis z "Przepis na zdrowie")

Zmieszaj dokładnie ze sobą składniki: 0.3 l miodu spadziowego i 0.2 l soku z jeżówki (wyciśniętego lub zakupionego w aptece)

Zażywaj 2 razy dziennie po 1 łyżeczce przez 3 tyg., po czym zrób 3tyg. przerwy. Kurację powtórz 2-3 razy. 

                                         /Marta Ż. z Będzina/

                    U P R A W A    J E Ż Ó W K I

  Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) to bylina należąca do rodziny astrowatych (Asteraceae). Polecane odmiany: Alba - o kwiatach białych, Magnus - o kwiatach czerwonych i Leuchtstern - o kwiatach purpurowych. Roślina dorasta do 1 m wysokości, tworzy wzniesione kępy. Liście ciemnozielone o jajowato-lancetowatym kształcie. Kwitnie od lipca do października.
Wytwarza kwiaty-koszyczki barwy białej, różowej, purpurowej lub czerwonej. Najbardziej popularne w ogrodach są jeżówki o kwiatach purpurowych na obrzeżach i pomarańczo-brązowych w środku.
Zobacz także: Rośliny kwitnące jesienią
Jeżówka purpurowa przyciąga pszczoły (roślina miododajna) i inne owady oraz doskonale nadaje się na kwiat cięty.

Warunki uprawy jeżówki purpurowej

Bylina preferuje piaszczysto-gliniaste lub gliniaste gleby, średnio zasobne i lekko wilgotne. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych.

Nasiona można wysiewać wczesną wiosną do inspektu, a po paru tygodniach przesadzać sadzonki na miejsce stałe. Po przekwitnięciu roślinę należy podciąć. Jest to bylina krótkotrwała, ale tworzy dużo "samosiejek". Do podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych należy ochrona przed ślimakami, podwiązywanie roślin, aby nie pokładały się i skracanie po kwitnieniu.

Zastosowanie jeżówki purpurowej

Jeżówka purpurowa jest polecana do ogrodów, ale najwspanialej prezentuje się w bylinowych ogrodach wiejskich. Nadaje się to tworzenia barwnych, mieszanych rabat. Pięknie wygląda sadzona w sąsiedztwie astrów i traw.

zródło: http://www.zielonyogrodek.pl/na-sloneczne-stanowisko/jezowka-purpurowa

                                         ninhursag2012.wordpress.com

Nalewka z echinacei to podstwa każdej domowej apteczki

Zielony Zagonek Listopad 25, 2013 Dbamy o zdrowie, Dla zdrowia Komentarze (25)

Echinacea albo po prostu jeżówka purpurowa, to zioło o którym nie powinniśmy zapominać. Jest jednak ono zdyskredytowane przez wiele firm farmaceutycznych obecnych na rynku polskim, w aptekach czy sklepach zielarskich znajdziemy  jedynie kilka produktów z echinacei, nad czym bardzo ubolewam. Ponieważ jak „stwierdziły”  firmy farmaceutyczne operujące w Polsce echinacea nie działa, to dziwne bo w Niemczech jest ona zarejestrowana jako lekarstwo. Problem z jeżówką polega na tym, że główne badania obalające skuteczność jeżówki opierały się na zielu, a nie korzeniu, a to w nim tkwi cała siła. Korzeń echiacei ma właściwości ocieplające i stymulujące układ odpornościowy, zwłaszcza w przypadku problemów z  górnym układem oddechowym. Podsumowując, nalewkę z jeżówki warto mieć w domu aby:
– aby wspomóc leczenie przeziębienia (potwierdzone),
– wzmocnić układ odpornościowy (potwierdzone),
– skrócić czas choroby (potwierdzone)
– jest pomocna podczas zapaleń pęcherza, infekcji drożdżowych pochwy, bolącym gardle, reakcji alergicznej, zapaleniu zatok i dziąseł, migrenach, infekcjach oskrzeli czy reumatyzmie (jednak te działania nie są potwierdzone przez badania kliniczne. Nie zmienia faktu, że jeżówka jest używana przez zielarzy w ich leczeniu)

Nalewka z jeżówki purpurowej
Potrzebujesz
2 części wódki
1 część suszonego korzenia jeżówki purpurowej

Wszystkie składniki mieszamy ze sobą, odstawiamy na dwa tygodnie co jakiś czas mieszając. Po tym czasie przecedzamy i możemy się cieszyć nalewką.
5ml (łyżeczkę) każdego dnia jako dawkę podstawową, jeśli zagraża naszemu organizmowi infekcja podwoić a nawet potroić dawkę do ustąpienia objawów.
Według Michael Heinrich, jeżówka jest bezpieczna w stosowaniu podczas ciąży i laktacji. Jednak zawsze warto skonsultować się z lekarzem. Jeżówka jest bezpieczna jednak osoby uczulone na rośliny astrowate powinny zasięgnąć uprzedniej konsultacji z lekarzem.
Dla dzieci poniżej 4 roku życia użyć 1/ 4 łyżeczki  lub rozpuścić normalną dawkę w szklance płynu, dzieci od 4 do 12 roku 1/ 2 łyżeczki lub również rozpuścić normalną dawkę w szklance płynu. Tutaj rónież, warto zasięgnąć porady pediatry zanim jej użyjecie.
zródło: http://zielonyzagonek.pl/nalewka-z-echinacei/

Lecznicze właściwości Czarnego Bzu

Postanowiłam dopracowywać moją e-lekarnię ;) regularnie, ponieważ wiedzę o leczniczych właściwościach należy rozpowszechniać, ludzie powinni sięgać najpierw po naturalne "leki" zamiast faszerować się mnóstwem niepotrzebnej chemii wyprodukowanej w laboratoriach, często bywa, że bardziej szkodliwej niż pomocnej.... Wychodzę z założenia, że skoro ziemia dała nam chorobę, to dała też na nią lekarstwo, czyli Równowaga w Przyrodzie. Podpowiadam, że najlepiej regularnie zażywać/stosować wszelkiego rodzaju ziółka-przyprawy-napary-rośliny, by zapobiegać chorobom. Nie sięgajmy po rośliny tylko wtedy, kiedy coś nam dolega, tylko REGULARNIE stosujmy roślinki, które wspomagają nasze zdrowie na co dzień.

Czarny bez - potocznie zwany hyczką

ziolanazdrowo.pl

Czarny bez – roślina z pogranicza magii i medycyny

Styczeń - Luty nr 53 - Ziołowy zakątek

Nasi przodkowie już od wieków cenili właściwości lecznicze czarnego bzu. Przypisywano mu również znaczenie magiczne, wierząc, że krzew ten jest siedliskiem bogów, czarodziejek, elfów, ale i czarta. W tradycji ludowej funkcjonowało wiele zwyczajów i rytuałów związanych z jego sadzeniem. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że już przed wieloma wiekami ludzie posiadali wiedzę na temat wykorzystania owoców, liści i gałęzi czarnego bzu.

Właściwości lecznicze czarnego bzu

 Od wieków czarny bez był wykorzystywany w celach leczniczych. Grecki lekarz Hipokrates określał go mianem swojej podręcznej apteczki. W jego dziełach można znaleźć dokładny opis botaniczny tej rośliny oraz informacje na temat leczniczego działania wszystkich jego części, od korzeni, aż po owoce. Zalecał czarny bez jako środek na przeczyszczenie, lek moczopędny oraz łagodzący uciążliwe schorzenia ginekologiczne. Dioskurides, rzymski lekarz wojskowy w swoim pięciotomowym dziele „De materia medica” zamieścił wiele receptur na bazie tej rośliny. Proponował wyciągi z liści na trudno gojące się rany i ukąszenia węży, wywary z korzeni czarnego bzu i wina przeciwko opuchlinie wodnej, a napoje z kwiatów jako leki obniżające gorączkę. Wiele wzmianek o leczniczym działaniu bzu można znaleźć w księdze Pliniusza Starszego „Naturalis historia”. Uzdrawiające właściwości tej rośliny były też znane średniowiecznej mniszce Hildegardzie von Bingen, która pisała: (…) kora skrobana na dół sprawia przeczyszczenie. Kora skrobana do góry sprawia wymioty, skrobana w obu kierunkach daje jednocześnie oba skutki. Kwiat bzu stosuje się przede wszystkim jako środek napotny w chorobach gorączkowych. (…) doby jest również jako środek czyszczący krew. Może być bez obawy podawany dzieciom oraz kobietom karmiącym, u których zwiększa wydzielanie mleka. (…) Reguluje pracę kiszek. Jednak zbyt duże dawki mogą wywołać wymioty.

W Europie czarny bez określano mianem „chłopskiej apteczki” lub „apteczki Pana Boga”. Szczególnym uznaniem darzyli go mieszkańcy okolic oddalonych od dużych siedzib ludzkich. Napar z tej rośliny był traktowany jako cudowny lek na bardzo wiele chorób. Używano go jako środka napotnego, oczyszczającego krew, przeciwskurczowego i przeciwwzdęciowego. Ceniono także jego walory uspokajające, uśmierzające ból głowy, uszu i zębów. W średniowieczu na kwiatach czarnego bzu pędzono wódkę, która miała wspomagać leczenie guzów, obrzęków wewnętrznych, dolegliwości śledzony i wątroby, oraz przyspieszać procesy trawienne.

Także współcześnie zarówno owoce, jak i kwiaty czarnego bzu są wykorzystywane do leczenia przeziębień, gryp i angin. Działają napotnie, obniżają gorączkę i hamują rozwój infekcji kataralnych. Ponadto są stosowane jako środki moczopędne, łagodzące dolegliwości reumatyczne i napięcia nerwowe. Surowe owoce wykazują działanie przeczyszczające, natomiast przetworzone – przeciwbiegunkowe. Przetwory z owoców poprawiają i regulują przemianę materii, więc są szczególnie zalecane dla osób pracujących w pozycji siedzącej.

Czarny bez jako roślina magiczna

W mitologii Słowian czarny bez był uznawany za święte drzewo duchów podziemia i przypisywano mu zdolność pośredniczenia pomiędzy światem żywych i zmarłych. Dla Celtów był krzewem świętym, oznaką nieskończoności życia. W kalendarzu druidów roślina ta była trzynastym i ostatnim drzewem roku. Kończyła rok, symbolizując śmierć i odrodzenie. Germanie otaczali czarny bez szczególną czcią i składali mu ofiary z chleba, mleka i piwa. Niemiecka nazwa tego krzewu „holunder”, nawiązuje do bogini Holdy, matki bogów, czczonej jako opiekunka ogniska domowego, patronka ludzi i roślin, która łączyła w sobie dobroć Matki Ziemi i promienność niebiańskiego światła.

 W XVII i XVIII-wiecznych przekazach można znaleźć informacje świadczące o zakazie ścinania i wyrywania krzewu czarnego bzu, wierzono bowiem, że w jego korzeniach żyje wąż, strażnik świata podziemnego. Wedle śląskiego zwyczaju przed odłamaniem gałązki należało złożyć dłonie, uklęknąć przed rośliną i poprosić ją o wybaczenie słowami: Pani bzowino, daj mi trochę swego drzewa, a ja Ci dam trochę mego, gdy w lesie wyrośnie. Tylko wdowom i sierotom można było ścinać dziki bez. Bezpośredni kontakt z drzewem był konieczny przy wszelkich niedomaganiach, aby przelać na roślinę wszystkie tkwiące w człowieku choroby. I tak, aby uwolnić się od gorączki należało w całkowitej ciszy wetknąć gałąź do ziemi, ból zęba łagodziło żucie cienkiej gałązki, umieszczenie jej na ścianie i wypowiedzenie zaklęcia: Oddal się zły duchu!, natomiast przed reumatyzmem miało chronić noszenie cienkiej gałązki w kieszeni. Wierzono również, że czarny bez powieszony nad drzwiami i oknami strzeże przed złymi mocami, a hodowany w ogrodzie zabezpiecza obejście przed niebezpiecznymi czarami i uderzeniem pioruna. Rosnące w pobliżu domostwa krzewy zapewniały gospodarstwu pomyślność. Czarny bez był też wykorzystywany podczas ceremonii ślubnych jako amulet przynoszący szczęście młodej parze. Kobieta ciężarna całująca drzewo miała zapewnić dobre życie swojemu nienarodzonemu jeszcze dziecku. Czarodziejskie moce tkwiące w tej roślinie miały też strzec przed pokusą zdrady małżeńskiej. Słowianie z drzewa czarnego bzu wyrabiali wiele tradycyjnych instrumentów. Do ich wykonania najcenniejsze były te konary, w które uderzył piorun, bowiem prawdopodobnie cechowały się najpełniejszym brzmieniem.

W obrzędach medycyny ludowej czarny bez spełniał swoje funkcje lecznicze tylko wtedy, gdy przestrzegane były następujące zasady:

• Kwiaty na herbatkę przeciw przeziębieniu będą działać tylko wtedy, gdy zostaną zerwane w noc świętojańską o północy. W tym dniu zjedzenie kiści kwiatów zanurzonych w cieście zapewniało też ochronę przez chorobami w danym roku.
• Do leczenia epilepsji nadawały się tylko gałęzie ścięte między dniem Wniebowstąpienia a dniem narodzin Matki Boskiej.
• Każdy chory, który każdego dnia będzie odpoczywał pod drzewem czarnego krzewu miał zostać uleczony.
• Cierpiącym na artretyzm zalecano, aby przez trzy dni z rzędu przed wschodem słońca przychodzili pod krzew bzu i poruszali nim wypowiadając słowa: Hulunder, mam artretyzm, a ty go nie masz! Zabierz go ode mnie, abym i ja go nie miał.
• Metodą przeciwko gorączce było uderzanie chorego po twarzy gałązką bzu z mokrymi od rosy kwiatami.
• Na leczenie ran zalecane było zanurzanie w niej końców gałązki bzu i wypowiedzenie sentencji: Związuję ten opatrunek i daję go w ręce boga.
• Mężczyźni borykający się z zaburzeniami erekcji w celu pozbycia się problemu musieli oddawać mocz przez wydrążone rurki z bzu.
• Wierzono także we wróżebną moc krzewu czarnego bzu. Jego podwójne jesienne kwitnienie zwiastowało śmierć osoby młodej i lubianej, natomiast wiosenne uschnięcie – suszę i brak wody w studiach.

Substancje zawarte w czarnym bzie i ich działanie

Czarny bez zawiera duże ilości polifenoli, z których do najbardziej znanych należą biologicznie czynne flawonoidy. Znajdują się one bezpośrednio pod korą, w zielonych liściach i łodygach. Z kolei w dojrzałych owocach występują barwniki z grupy antocyjanów, które nadają im charakterystyczne czarnofioletowe zabarwienie. Flawonoidy stabilizują ilość witaminy C, co wpływa na jej dobre wchłanianie przez ludzki organizm i tym samym utrudnia rozwój wirusów i bakterii. Wykazują również działanie przeciwskurczowe i moczopędne.

Czarny bez jest także doskonałym źródłem beta-karotenu (prowitaminy A), substancji pozytywnie oddziałującej na przemianę materii oraz wzmacniającej system odpornościowy. Jako silny antyoksydant, obniża aktywność wolnych rodników. Zapobiega też rozwojowi raka płuc, jelit, piersi i skóry, chroni skórę przed oparzeniami słonecznymi oraz opóźnia procesy starzenia.

Poszczególne części drzewa czarnego bzu zawierają wiele ważnych dla naszego organizmu związków: witaminy z grupy B (tiaminę, ryboflawinę, niacynę, kwas pantotenowy, pyriodyksynę, kwas foliowy i biotynę), kwasy organiczne, cholinę, garbniki, olejki eteryczne, sole mineralne, antocyjany, cukry, pektyny, witaminy A, B1, B2, C, enzymy i biopierwiastki (jod). Wśród składników mineralnych występujących w owocach czarnego bzu na szczególną uwagę zasługuje potas. 100 gram owoców zawiera około 300 mg tego pierwiastka, natomiast 100 mililitrów soku – 168 mg. Oprócz potasu owoce czarnego bzu dostarczają organizmowi także sód, wapń, fosfor, magnez, chlor, niewielkie ilości żelaza, a także znaczne ilości selenu.

Zawartość witamin i składników mineralnych występujących w czarnym bzie jest uzależniona od warunków glebowych, odmiany, klimatu, sposobu transportu i warunków przechowywania.

Szklanka soku z czarnego bzu zawierająca 75 mg witaminy C pokrywa dzienne zapotrzebowanie organizmu człowieka na tę witaminę.

Oprócz cennych dla organizmu człowieka substancji w czarnym bazie znajdują się również składniki o szczególnie niebezpiecznym działaniu. Należą do nich glikozydy, które w organizmie człowieka uwalniają kwas pruski. Są one skoncentrowane we wszystkich zielonych, świeżych częściach rośliny, a także w korzeniu, korze i nasionach. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę, aby owce przeznaczone do spożycia były mocno dojrzałe, bowiem te niedostatecznie rozwinięte zawierają duże ilości szkodliwych glikozydów. Przy obróbce domowymi sposobami, na przykład kwiatów czy owoców czarnego bzu, zagrożenia można uniknąć eliminując zielone części rośliny. Wbrew powszechnie panującej opinii glikozydy nie tracą swoich właściwości trujących w kontakcie z wysoką temperaturą, więc samo gotowanie nie wystarczy.

Uprawa i zbiór 

 Czarny bez preferuje miejsca wilgotne, doliny rzeczne i zacienione skraje lasów. Jest dość łatwy w uprawie, chociaż wymaga rozległej przestrzeni bądź odpowiedniego przycinania i prowadzenia. Idealną lokalizacją dla bzu jest stanowisko w pobliżu kompostownika. W przypadku problemów z owocowaniem warto jest posadzić w pobliżu kolejne drzewko. Dochodzi wówczas do krzyżowego zapylania, co efekcie może się przyczynić do wzmocnienia słabszej rośliny. Czarny bez rozmnaża się z sadzonek, odkładów i nasion. Po rozkwicie krzew powinien być regularnie podlewany, a gleba uzupełniana nawozem azotowym.

W zależności od rodzaju pozyskiwanych części czarnego bzu zbiór powinien być przeprowadzany:

• w przypadku liści – w okresie od maja do czerwca,
• w przypadku kwiatów – w okresie od czerwca do lipca,
• w przypadku owoców – w okresie od września do października,
• w przypadku kory – w okresie od lutego do marca oraz od października do listopada.

Do zbioru najlepiej nadają się nożyce ogrodowe. Za ich pomocą odcina się kwiatostan tuż przed pierwszym jego rozgałęzieniem, pozostawiając łodygę na krzewie. Należy pamiętać, że baldachy z owocami nie dojrzewają równocześnie, a do przetwórstwa nadają się tylko owoce w pełni rozwinięte – te niedojrzałe zawierają szkodliwe dla zdrowia człowieka glikozydy. Kwiaty i owoce można też pozyskiwać ze stanowisk dzikich, ale powinny być one oddalone od ruchliwych dróg. Czarny bez jest bowiem rośliną, która pobiera z gleby znaczne ilości składników mineralnych i jeśli rośnie w miejscu o dużym natężeniu ruchu jego tkanki są przesycone szkodliwymi substancjami, między innymi związkami ołowiu.

Zarówno kwiaty, jak i owoce należy poddać obróbce bezpośrednio po zerwaniu z krzaka, aby w pełni zachować zawarte w nich substancje czynne. W innym przypadku można je wysuszyć lub zamrozić.

Żadna z części czarnego bzu nie powinna być spożywana na surowo!

Kobiety ciężarne, matki karmiące oraz dzieci przed zażyciem jakiegokolwiek specyfiku z czarnego bzu powinny się skonsultować z lekarzem.

Odpowiednio przygotowane i przechowywane części czarnego bzu w stanie głęboko zamrożonym zachowują swoje właściwości przez około miesiąc. Niezbędne są w tym przypadku następujące czynności:

• baldachy należy umyć i dokładnie osuszyć,
• owoce oddzielić od szypułek, eliminując przy tym owoce niedojrzałe,
• kwiaty powinny być odcięte przy końcu łodygi,
• przed włożeniem do zamrażalnika całe kwiaty lub liście warto włożyć na chwilę do wody z kostkami lodu,
• porcje owoców powinny być przechowywane w szczelnych torebkach foliowych,
• zebrane części mogą przeleżeć w lodówce w temperaturze – 18⁰C aż do następnego sezonu,
• rozmrożone produkty należy poddać bezpośredniemu przetworzeniu.

 Suszenie poszczególnych części czarnego bzu najlepiej rozpocząć już w dniu ich zerwania, ponieważ ich wartość odżywcza jest wówczas najwyższa. Warto też przestrzegać następujących zasad:

• umyte baldachy dobrze jest suszyć zawieszone na sznurku, natomiast owoce na arkuszu ręcznika kuchennego,
• wszystkie części rośliny powinny być suszone w ciepłym, przewiewnym pomieszczeniu, ale nie powinny być wystawione na bezpośrednie działanie promieni słonecznych,
• owoce można też suszyć w otwartym piekarniku. Temperatura wewnątrz urządzenia nie powinna wówczas przekraczać 40⁰C,
• suszone liście, kwiaty i owoce należy przechowywać w szczelnie zamkniętych naczyniach z ciemnego szkła, pojemnikach ceramicznych lub drewnianych,
• suszone produkty powinny być spożyte w ciągu roku od ich wytworzenia.

Produkty z czarnego bzu doskonale sprawdzają się także w kuchni. Z owoców i kwiatostanów sporządza się konfitury, soki, dżemy i nalewki. Świeże kwiaty można też smażyć w cieście naleśnikowym i podawać z odrobiną cukru pudru, cynamonu lub soku z cytryny. Suszone, zmielone kwiaty użyte do ciasta drożdżowego lub kruchego, nadają mu przyjemny aromat i w znacznym stopniu poprawiają jego teksturę (około 4 łyżek na 0,5 kilograma mąki).

Czarny bez jest rośliną o wszechstronnym wykorzystaniu. Jej zwolennicy od dawna wiedzą, że jest ona bogata w składniki niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu. Dobroczynne walory zdrowotne tej rośliny potwierdzają także badania naukowe w tym zakresie. Współcześnie, preparaty z czarnego bzu są wykorzystywane przez specjalistów medycyny naturalnej, głównie w celu wzmocnienia odporności organizmu oraz w walce z przeziębieniem i grypą.

Oprac. Joanna Radziewicz

Literatura:

1. Martens, A.: Czarny bez: zdrowie z natury. Warszawa: "RM", 2008.
2. Heidböhmer, E.: Czarny bez. Warszawa: "RM", 2010.
3. Iwaniuk, A.: Atlas ziół krajowych. Warszawa: "Bellona", 2010.
4. Cunningham, S.: Encyklopedia magicznych roślin. Białystok: "Studio Astropsychologii", 2009.
5. Bieniasz M.: Czarny bez – między magią a medycyną. Sad Nowoczesny 2011 nr 5, s.94-95.

zródło: http://rme.cbr.net.pl/archiwum/stycze-luty-nr-53/177-zioowy-zaktek/425-czarny-bez--rolina-z-pogranicza-magii-i-medycyny.html

www.domowabogini.pl

Przetwory z kwiatów czarnego bzu

Opublikowano 23 czerwca 2012, autor: Ewa 

 

 Zastanawiałam się ostatnio nad tym jak spożytkować kwitnący u mnie w ogrodzie czarny bez. W zeszłym roku na jesieni zrobiłam olbrzymie ilości soku i dżemu z owoców czarnego bzu, gdyż dopiero pod koniec roku naszła mnie ochota na wykorzystanie ich samej (wcześniej  dawałam dojrzałe owoce Mamie, która dawała mi po przerobieniu kilka słoiczków soku i dżemu:) Kusiło mnie w tym roku zrobienie nalewki z kwiatów czarnego bzu wiec rozejrzałam się w internecie za przepisami… znalazłam dwa, na nalewkę i sok z kwiatów z czarnego bzu.

 

 Oba przepisy są bardzo proste, możliwe, że finalnie zrobię i to i to:) (w końcu okazało się, że zaczęłam robić tylko nalewkę, bo miałam tylko tyle kwiatostanów żeby starczyło na jeden wyrób. Okropny w tym roku wysyp mszyc:(
Poniżej oba przepisy:
Sok z kwiatów czarnego bzu (przepis zaczerpnięty z bloga „Bea w Kuchni”)
20-40 kwiatostanów czarnego bzu
1 kg cukru
sok z 1 cytryny
1 litr wody
Na poucinane do wielkiego słoja pojedyncze kwiaty czarnego bzu (gałązki dodają goryczki) wlewamy wrzący syrop z cukru z wodą i cytryną, odstawiamy na 2-4 dni delikatnie mieszając zawartość słoja raz dziennie. Po 4 dniach przecedzamy syrop i przelewamy do przygotowanych wyparzonych butelek lub słoiczków. Po przelaniu pasteryzujemy. Możemy też zagotować syrop bezpośrednio przed przelaniem syropu.
Nalewka z kwiatów czarnego bzu (przepis zaczerpnęłam z portalu Kobieta.info.pl)
50 kwiatostanów czarnego bzu
1 litr wody
1/2 kg cukru
3 cytryny
1 litr spirytusu
Kwiatostany z pokrojoną w plastry cytryną wkładamy do słoja, zalewamy syropem z wody z cukrem, przykrywamy gazą i odstawiamy na 10 dni (codziennie mieszając). Po 10 dniach odcedzamy syrop i dodajemy do niego 1 litr spirytusu i sok z 2 cytryn. Odstawiamy na 1 miesiąc (wstrząsamy co kilka dni), następnie odstawiamy na 2 tygodnie (nie wstrząsamy!). Po tych 2 tygodniach odcedzany nalewkę, wlewamy do butelek i odstawiamy na kolejny miesiąc.

Słyszałam, że i syrop i nalewka z kwiatów z czarnego bzu są przepyszne. Nalewka wiadomo do czego służy;) syrop jednak ma wielorakie zastosowanie. Można używać go jako polewę do lodów, rozcieńczać z wodą, dodawać do drinków, dżemów, zup… hmmm. Zabieram się więc do dzieła:)  Spróbujemy- zobaczymy!
A poniżej zdjęcia z pierwszej fazy wyrobu nalewki z kwiatów z czarnego bzu (dzień „zero”- kwiaty i cytryna zostały właśnie zalane syropem z wody i cukru:) 

zródło: http://www.domowabogini.pl/przetwory-z-kwiatow-czarnego-bzu/

Lecznicze właściwości miodu

Uwielbiam miód, słodki, pachnący i rozpływający się w ustach. Czasami jak mam ochotę na coś słodkiego, to sięgam po łyżeczkę miodu i chwila przyjemności gotowa :)
Córka słodzi herbatki i różne napary tylko miodem twierdząc, że miód smakuje lepiej niż cukier, no ba!
Miód jest smakołykiem, ale również naturalnym produktem, który wspomaga nasze zdrowie.

Miód naturalny to substancja wytwarzana przez pszczoły z nektaru kwiatów oraz wydzielin mszyc (czyli z tzw. spadzi, występującej na liściach drzew iglastych i liściastych). Miód kryje w sobie wiele właściwości odżywczych, leczniczych oraz pielęgnacyjnych.

W zależności od surowca z którego powstał, miody dzielimy na:
- nektarowe (kwiatowe) przyjmują zwykle zapach kwiatów;
- spadziowe przyjmują zapach igliwia lub żywiczny;
- mieszane.
 
Do najważniejszych składników miodu zaliczamy łatwo przyswajalne cukry proste tj. glukoza i fruktoza, które stanowią od 60 do 80% masy miodu. Ponadto istotnym składnikiem wpływającym na smak miodu są kwasy organiczne (glukonowy, jabłkowy, cytrynowy) oraz olejki eteryczne.
Spośród białek występujących w miodzie ważną grupę stanowią enzymy, pochodzące głównie z wydzieliny gruczołów ślinowych pszczół ( inwertaza, amylaza oraz oksydaza glukozy, przy udziale której następuje utlenienie glukozy. W reakcji tej powstaje nadtlenek wodoru o silnych właściwościach przeciwdrobnoustrojowych. W miodzie zawarte są pewne ilości mikroelementów tj. ( potas, chlor, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan, kobalt). Obecne są również chociaż w niewielkiej ilości witaminy z grupy B, kwas foliowy, kwas pantotenowy i biotyna, związki o charakterze hormonalnym (cholina, acetylocholina)

Cenną właściwością miodu jest jego działanie antyseptyczne. Działa na bakterie chorobotwórcze, wykazuje także dużą skuteczność w przypadku laseczek wąglika, prątków gruźlicy oraz grzybów drożdżoidalnych z rodzaju Candidia. Wysoką aktywnością antybiotyczną charakteryzują się miody spadziowe ze spadzi iglastej a także niektóre miody odmianowe( gryczany, lipowy). Miody wykazują również korzystne właściwości lecznicze na niektóre narządy wewnętrzne człowieka. Wykazują działanie przeciw próchnicze.
Miód jest cennym produktem odżywczym zwłaszcza dla osób wyczerpanych pracą fizyczną czy umysłową. Obecna w miodzie acetylocholina obniża ciśnienie i poprawia krążenie krwi, natomiast cholina działa ochronnie na wątrobę oraz zwiększa wydzielanie żółci. Jony metali zawarte w miodzie stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi i hemoglobiny. U dzieci spożycie miodu wzmaga rozwój umysłowy, wspomaga odporność, zwiększa apetyt, przeciwdziała zaparciom, wzdęciom, zapobiega wymiotom, wywiera lekkie działanie nasenne i uspokajające.
Miód ceniony jest również przez sportowców, którego spożycie tuz po wysiłku umożliwia w krótkim czasie ustąpienie objawów zmęczenia. Zawarte w miodzie cukry proste odgrywają rolę w procesie detoksykacji, chroniąc w pewnym stopniu organizm przez działaniem zanieczyszczonego środowiska, obniżając toksyczne działanie używek tj. alkoholu, nikotyny. Oprócz dzieci, sportowców ważne jest spożywanie miodu przez osoby starsze, u których w organizmie dochodzi do obniżenia zdolności odtruwającej wątroby, upośledzenia czynności układu moczowego, oraz odporności na zakażenia.
Ciekawostki:

1. Właściwości odtruwające, regenerujące siły fizyczne i umysłowe oraz powodujące wzrost hemoglobiny we krwi ma miodowa mikstura, do przygotowania której potrzebujemy 0,5 szklanki przegotowanej letniej wody do której wlewamy na noc łyżkę miodu. Odstawiamy na noc, rano wyciskamy sok z połowy lub całej cytryny, dolewamy do miodowej wody i wypijamy na czczo.
2. Spożywanie miodu przez dzieci zwiększa apetyt, przybieranie na wadze, przeciwdziała zaparciom, wzdęciom, zapobiega wymiotom a także działa lekko nasennie i uspokajająco. Również spożycie miodu po wysiłku umożliwia w krótkim powrót do równowagi i odnowienie zasobów energii.
3. Jak wykazują badania przeprowadzone przez naukowców, spożywania miodu w ilości 1 g/ kg. masy ciała dziennie przez miesiąc, podwyższa fizyczną zdolność do pracy o 14%.
4. Nie należy podawać miodu dzieciom poniżej 1-go roku życia , ze względu na naturalnie występujące w miodzie bakterie             źródło:http://www.elizowka.pl/index.php/pl/strona-glowna/17-dobroczynne-wlasciwosci-miodu 

jedzmy-zdrowo.pl

prawdziwemiody.pl

DLACZEGO WARTO JEŚĆ MIÓD?

rzede wszystkim osładza nam gorzkie chwile w życiu! Ale nie tylko! Jedzmy miód, bo zwiększa odporność na choroby, pomaga w nauce i pracy umysłowej!

Miód jest jedynym produktem, który się nie psuje! Może mieć konsystencję gęstego płynu lub stałą. Barwa- piękna, od jasnozłotej aż po brunatnobrązową. W postaci płynnej, kiedy dosłownie leje nam się na świeżą bułeczkę, nosi nazwę patoka. Jeśli zdarzyło się nam o nim zapomnieć, to skrystalizuje się  - i wtedy staje się krupcem.

Miodu dostarczają nam pszczoły i inne owady. Pszczólki pracują nad nim w pocie czoła. Zbierają nektar kwiatowy i przetwarzają go, gromadzą cenny specyfik w plastrze, gdzie dojrzewa. Miód ma właściwości lecznicze. Nasz organizm przyswaja go znakomicie! Część cukrów prostych zostaje całkowicie wchłonięta do krwi z pominięciem szeregu procesów pośrednich. Kilogram miodu zawiera około 3300 kcal. Dzieci w wieku od 1 do 4 lat powinny dostawać 7 g, czyli jedną łyżeczkę, a dzieci w wieku od 5 do 12 lat powinny spożywać 15-40 g miodu dziennie. Zdecydowanie lepiej do słodzenia herbaty użyć ulubionego specyfiku Kubusia Puchatka – niż zwykłego cukru!

Miód pomaga bardzo szybko zregenerować siły, energii dostarcza szybciej w porównaniu do zwykłego cukru. Dlatego nikogo nie dziwi, że jest jednym ze składników diety sportowców, alpinistów, nurków. Ze względu na dużą zawartość cukrów prostych ( glukoza, fruktoza), miód stosowany jest jako lek w chorobach serca. Pomaga też w leczeniu wrzodów żołądka i dwunastnicy, wątroby i choroby oczu.

 

 

Ciekawostki o miodzie : )

*Miód jest jedynym produktem, który się nie psuje. Znajdowano miód w grobowcach faraonów, który nadawał się do spożycia.
*Łyżeczka miodu zawiera o 18 kalorii więcej niz cukier.
*Nigdy nie dawaj miodu dziciom poniżej 1 roku życia. Miód może zawierać bakterie Clostridium botulinum na które niemowleta mogą nie byc odporne. Bakterie te mogą produkować niebezpieczmne toksyny na które dzieci uodporniają się dopiero po 1 roku zycia. *Niegdyś miód wykorzystywano do słodzenia najróżniejszych potraw i napojów.
*Kiedy zastępujesz miód cukrem w przepisach kulinarnych zmiejsz ilość cukru o ok 1/4 szklanki w stosunku do pierwotnej ilości miodu.
*Pszczoły produkują również wosk, którego używają do zaklejania wypełnionych nektarem plastrów. Przez człowieka wosk jest wykorzystywany do produkcji kosmetyków, lakierów, świeczek.
*Utarło się powiedzenie że miód im ciemniejszy tym bardziej wartościowy. Nie darmo pokarm bogów Olimpu zapewniający nieśmiertelność, nosił miano nektaru. We wszystkich kulturach świata, od Egiptu po Daleki Wschód, miód uważany był za lekarstwo ciała i duszy. Sprawdza się w tym wypadku życzenie Hipokratesa. ojca medycyny: "by pokarm był lekiem a lek pokarmem". 
*Jest skuteczny zwłaszcza w stanach osłabienia (podobnie jak miód malinowy. Ma także własności uspakajające.
*Pszczoły są niezwykle patriotyczne i bronią swojego domu oraz opiekunów. W czasie wspomnianej wojny trzydziestoletniej te niezwykle wojownicze owady uratowały bezbronne miasteczko przed plądrującym je zwycięskim wojskiem.
*Miodu, jako symbolu wiecznej szczęśliwości, używano do balsamowania zwłok. Babilończycy grzebiąc zmarłych smarowali ich miodem. Dla starożytnych Greków był eliksirem życia i nektarem bogów. Podczas uczt używano go na równi z woda, oliwa i mlekiem.
*Niegdyś miód wykorzystywano do słodzenia najróżniejszych potraw i napojów.

 

zródło: http://miodekmisia.blogspot.com/p/dlaczego-warto-jesc-miod.html 

 

 

---

Miód sycony naturalny (czwórniak)

Opublikowano 14 marca 2014, przez Smaki z Polski w kategorii 

Historia miodosytnictwa sięga czasów zamierzchłych. Dawni Słowianie jako pierwsi opanowali sztukę przemiany miodu w napitek, choć archeologia próbuje dowieść, że być może miód pitny znał już Attyla, sławny wódz Hunów. Jeden z arabskich podróżników, Ibn Rosteh, goszcząc na słowiańskich weselu, raczył zapisać, że „miód w formie wina piją tam z wiader„. Ot, taka rodzima tradycja!

Składniki przepisu

• 2,5 litra miodu pszczelego płynnego
• 7,5 litra wody
• garść szyszek chmielowych

Sposób przygotowania

Wodę i miód łączymy, gotuje na wolnym ogniu, „szumując” (zbierając tworzącą się na powierzchni pianę) i pilnując, aby brzeczka nie wykipiała. Po jej „zszumowaniu” dodajemy umieszczony w płóciennym woreczki chmiel lub inne zioła. Współcześnie możemy dodać pożywki dla drożdży. Woreczek wyjmujemy na drugi dzień. Napój odstawiamy do fermentacji.

Trójniak nadaje się do spożycia po roku, czwórniak po 6 miesiącach. Brzeczki półtoraka i dwójniaka zawierają bardzo dużo cukru, około 50%, i dlatego trunki te fermentują bardzo powoli, a następnie wymagają bardzo długiego okresu leżakowania – nawet 10 lat. Stąd też ten rodzaj napitku nazywamy „miodami królewskimi”

.

Opracował Jakub Napoleon Gajdziński

Źródło: Hanna i Paweł Lisowie, „Kuchnia Słowian. O żywności, potrawach i nie tylko…”

zródło: http://www.smakizpolski.com.pl/przepisy/miod-sycony/ 

RODZAJE MIODU                                                         

 
Właściwości miodu zależą głównie od tego, z jakich roślin pszczoły zbierały nektar, spadź i pyłek kwiatowy. I tak: 

Miód wielokwiatowy, zwany potocznie miodem tysiąca kwiatów, pszczoły wytwarzają z nektarów zebranych z wielu roślin miododajnych kwitnących na polach, w sadach, lasach i na łąkach w tym samym czasie. Miód z kwiatów wiosennych ma jasny kolor, przyjemny zapach i łagodny smak. Miód z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy i ma bardziej zdecydowany smak oraz zapach. Dzięki łatwo przyswajalnym cukrom prostym wspomaga mięsień sercowy. Pomocny przy chorobach wątroby i pęcherzyka żółciowego. Osobom uczulonym na pyłki pomaga znosić i uodparniać się na alergie. Ze względu na łagodny smak, miód wielokwiatowy poleca się podawać dzieciom przy leczeniu grypy, przeziębień, chorób dolnych dróg oddechowych, a także zapobiegawczo.

Miód rzepakowy jest w stanie płynnym prawie bezbarwny lub ma barwę lekko słomkową i słaby zapach kwiatów rzepaku. Bardzo szybko krystalizuje, drobne kryształki mają smalcowatą konsystencję oraz białą lub kremową barwę. Dobrze rozpuszcza się w wodzie. Pomocny w leczeniu wątroby, trzustki, nerek, układu pokarmowego, wrzodów żołądka i dwunastnicy. Polecany jest przy leczeniu schorzeń układu krążenia, niewydolności mięśnia sercowego, dusznicy sercowej i miażdżycy. Obniża ciśnienie tętnicze krwi i wyrównuje niedobory potasu w organizmie. Skuteczny także przy przeziębieniach i stanach zapalnych dróg oddechowych. Przyspiesza gojenie ran. W przypadku oparzeń zapobiega tworzeniu się pęcherzy.

Miód spadziowy wytwarzają pszczoły z zebranej z drzew i roślin rolniczych wydzieliny produkowanej przez mszyce i czerwce. Wsprzedaży spotykamy najczęściej miody ze spadzi iglastej i ze spadzi liściastej. Różnią się barwą, konsystencją, smakiem, aromatem i szybkością krystalizacji. Są to miody gęstsze od nektarowych i zawierają więcej związków mineralnych, szczególnie potasu, fosforu, chloru, siarki, wapnia, magnezu i żelaza. Charakteryzuje je wysoka aktywność antybiotyczna i bakteriobójcza. Działają antyseptycznie, przeciwzapalnie i wykrztuśnie, wspomagają system odpornościowy człowieka. Polecane są w schorzeniach dróg oddechowych, przewodu pokarmowego, serca, układu krążenia, układu nerwowego, przy zaburzeniach trawienia. Zalecane są osobom pracującym dużo przy komputerze.

Miód lipowy w stanie płynnym ma kolor jasnożółty, czasem bursztynowy z zielonkawym odcieniem. Zapachem przypomina kwiaty lipy. W smaku jest pikantny, czasem z lekką goryczką. Działa antyseptycznie, przeciwskurczowo, napotnie, przeciwgorączkowo, wykrztuśnie, lekko nasennie i uspokajająco, obniża gorączkę. Pomaga w leczeniu grypy, przeziębienia, kaszlu, ostrych i przewlekłych chorobach przeziębieniowych, anginach, zapaleniach zatok obocznych nosa, dróg oddechowych. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych i nerwicach. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną.

Miód akacjowy w stanie płynnym jest jasny. Odznacza się niską aktywnością antybiotyczną. Pomocny w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, zapalenia błony śluzowej oraz stanów kurczowych jelita cienkiego i grubego. Zalecany przy leczeniu nadkwasoty żołądka, zaburzeń przewodu pokarmowego i układu trawiennego. W chorobie wrzodowej przyspiesza regenerację tkanki, odnowę błony śluzowej, usuwanie nadżerek i owrzodzeń. Łagodnie wycisza niepokój wewnętrzny, ułatwia zasypianie, wzmacnia znużony, wyczerpany organizm. Zaleca się wypicie na 2 godziny przed snem szklanki naparu z melisy z łyżką miodu akacjowego. Ze względu na dużą zawartość fruktozy może być stosowany przy niektórych rodzajach cukrzycy.

Miód mniszkowy (z kwiatu mniszka lekarskiego, popularnego mleczu kwitnącego na przełomie kwietnia i maja) ma jasnożółty kolor, krystalizuje szybko, nierównomiernie. Ma wysoką aktywność biologiczną (czy biotyczną). Polecany jest przy chorobach żołądka, zaburzeniach trawienia, chorobach jelit, skurczach żołądka i jelit oraz chorobach wątroby i dróg żółciowych, a także przy niedokrwistości i schorzeniach reumatycznych. Pomocny w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego.

Miód wrzosowy należy do najlepszych miodów nektarowych. Ma barwę brunatno-czerwoną. Krystalizuje dość szybko, przybierając galaretowatą konsystencję w kolorze pomarańczowym lub ciemnobrunatnym. Nie jest zbyt słodki, ma przyjemny zapach wrzosu. Zalecany jest przy chorobach dróg moczowych, prostaty, kamicy nerkowej oraz przy zapaleniu jelit i biegunkach. Zwiększa odporność organizmu i chroni przed rozwojem zakażeń.

Miód gryczany jest najczęściej ciemno-herbaciany lub brunatny. Ma charakterystyczny zapach i ostry smak. Dzięki dużej zawartości rutyny, substancji oczyszczającej naczynia, polecany jest przy miażdżycy, chorobie wieńcowej i nadciśnieniu tętniczym. Sprzyja odbudowe komórek kostnych, wzmacnia układ odpornościowy. Przyspiesza gojenie ran i zrastanie kości. Stosowany jest w leczeniu iprewencji schorzeń układu krążenia powodowanych przede wszystkim występowaniem miażdżycy. Polecany również przy zapaleniach nerek i opłucnej, stanach osłabienia pamięci, leczeniu jaskry, osłabionego wzroku i słuchu.

Miód faceliowy jest jasnożółty, ma przyjemny, delikatny, lekko kwaśny smak. Po krystalizacji staje się jasnokremowy, prawie biały. Zalecany jest przy przeziębieniach i nieżycie żołądka.

Miód malinowy w stanie płynnym jest jasnożółty, a po skrystalizowaniu ma barwę żółtobiałą. Smak ma przyjemny i słodki, azapachem przypomina owoce maliny. Działa napotnie, rozgrzewająco, antyseptycznie i przeciwgorączkowo. Stosuje się go w przeziębieniach, schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżycie żołądka, jelit, niedokrwistości oraz prewencyjnie przy miażdżycy. Wzmacnia układ odpornościowy i wspomaga pracę serca. Ze względu na doskonały smak i łagodność działania polecany jest szczególnie dzieciom.

Miód nostrzykowy o lekkim zapachu waniliowym ma jasny kolor, a po skrystalizowaniu staje się jeszcze jaśniejszy lub żółty. Zawiera kumarynę, która obniża ciśnienie tętnicze krwi. Miód działa uspokajająco i nasennie. Zalecany przy nerwicy serca oraz przy innych schorzeniach serca i naczyń krwionośnych. Zapobiega degeneracjom mięśnia sercowego na tle miażdżycy oraz zakrzepowemu zapaleniu żył. Ma wpływ na zmniejszenie krzepliwości krwi, obniża ciśnienia krwi oraz wykazuje działanie przeciwkrzepliwe. Zaleca się go jako środek przeciwskurczowy w chorobie wieńcowej serca i zakrzepicy naczyń wieńcowych. Można polecić także przy bezsenności, migrenie, nerwobólach i zespole klimakterycznym.

Miód nawłociowy pojawił się sprzedaży nie tak dawno. Ma charakterystyczny kwaśnosłodki smak, po skrystalizowaniu mętnieje iprzybiera jaśniejszą barwę. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Polecany jest przy dolegliwościach i schorzeniach dróg moczowych, pęcherza, prostaty, kamicy nerkowej i zapaleniu jelit. Pomocny przy leczeniu grypy, kataru, przeziębień i biegunek. Jest lubiany przez dzieci.

Miód koniczynowy wytwarzają pszczoły z nektaru koniczyny białej i czerwonej. Jest aromatyczny, łagodny i ma kwaskowaty smak. Wstanie płynnym ma słomkowo-żołtą lub łososiową barwę. Krystalizuje powoli, przyjmując gęstą, drobnoziarnistą konsystencję. Działa wykrztuśnie, napotnie, przeciwzapalnie i moczopędnie. Jest skuteczny przy zatrzymaniu moczu, w leczeniu biegunek, niedomagań przewodu pokarmowego, zapalenia oskrzeli i wyczerpania nerwowego. Dzięki dużej zawartości fruktozy polecany jest przy cukrzycy.

Miód leśny ma intensywny kolor i subtelny aromat charakterystyczny dla lasów. Zwykle jest to mieszanka zapachów lipy, dzikiej róży, głogu, maliny, kruszyny dziurawca, rumianku, borówki i wielu innych ziół. Różnorodność nektarów, z których pszczoły wytworzyły miód leśny, wzbogaca jego jakość. Miód leśny pomaga w przeziębieniach i schorzeniach na tle alergicznym, wzmacnia system nerwowy i poprawia samopoczucie.

zródło: http://zwiazek-pszczelarski.pl/rodzaje-miodow/

Lecznicze właściwości czosnku

Czosnek to naturalny antybiotyk, hamuje rozwój bakterii, pomaga zwalczać różnego typu infekcje, zmniejsza ciśnienie krwi, wspomaga trawienie, niszczy pasożyty jelit, chroni przed zawałem i udarem.

W jednym ząbku czosnku znajduje się cała apteka.


Wystarczy zjadać jeden ząbek czosnku dziennie, by w niedługim czasie odczuć jego zbawienny wpływ.

 
Czosnek stosuję regularnie jako przyprawę do potraw jak również na surowo - w pasterkach jako dodatek do kanapek lub drobno posiekany z cebulką, szczyptą soli i łyżeczką oliwy z oliwek.
Czosnku mniej się stosuje w okresie letnim, zaś od jesieni do wiosny stanowi nieodłączny element w kuchni. Oczywiście najważniejszą cechą czosnku są jego lecznicze właściwości.
Bardzo profesjonalny artykuł, który umieszczam w całości poniżej  znalazłam na str. http://sztukaodzywiania.pl/component/content/article?id=144:prozdrowtne-dzialanie-czosnku

czosnek z mojego ogródka

Prozdrowotne działanie czosnku

 Co to jest allicyna, czy czosnek zawiera mangan i selen, jak wykorzystać czosnek dla zdrowia - dowiesz się, czytając poniższy artykuł.

Szczypta historii

Czosnek to roślina, która posiada korzystne właściwości zdrowotne. Jest jednym z najstarszych środków leczniczych, uważanych już w XVI wieku p.n.e. Wiele źródeł podaje, że starożytni lekkoatleci przed olimpiadą żuli ząbek czosnku, natomiast Indianie amerykańscy wykorzystywali czosnek do gojenia ran. Chińczycy stosowali herbatę czosnkową do łagodzenia objawów cholery i czerwonki. Był on również składnikiem "octu czterech złodziei", stosowanym w zwalczaniu zarazy w Marsylii w latach 70-tych XVIII wieku.

Właściwości czosnku

Czosnek ma wiele właściwości leczniczych wynikających z jego składu. Wśród istotnych składników ważną rolę odgrywają związki siarkowe, które pochodzą z przemiany aminokwasów, nadające charakterystyczny zapach.

Cenne związki siarkowe

Najważniejsze z nich to:

• allicyna - ma postać płynnego oleju o charakterystycznym zapachu. Hamuje skupienie płytek krwi, obniża poziom tłuszczów w surowicy krwi, zwiększa rozpuszczalność białka osocza krwi oraz działa przeciwgrzybiczo i przeciwbakteryjnie. Trafiając od krwioobiegu i płuc wydostaje się z organizmu z wydychanym powietrzem oraz potem.
• ajoene - olejek, który posiada silne działanie podobne do aspiryny z zapobieganiu zlepiania się krwinek czerwonych.

Skład czosnku

W czosnku znajdują się również witaminy i mikroelementy, spełniające rolę biokatalizatorów. Zwarte olejki lotne, w których występują organiczne związki siarki, biorą udział w procesach odtruwających organizm m.in. wątrobie, reguluje wiele reakcji enzymatycznych w ustroju ludzkim.

Skład 100g czosnku:

Składniki pokarmowe	Składniki mineralne i witaminy
woda 62%	wapń 30mg%
węglowodany 29.8%	fosfor 3.1mg%
białko 6.3%	żelazo 1.3mg%
tłuszcz 0.1%	tiamina 0.06mg%
minerały 1%	ryboflawina 0.23mg%
błonnik 0.8%	niacyna 0.4mg%
	witamina C 13mg%

Czosnek zapobiega i leczy

Ze względu na bogactwo występujących związków traktujemy czosnek jako specyficzny środek spożywczy i leczniczy. Pamiętajmy jednak, że podczas przechowywania zmienia się skład chemiczny, a co za tym idzie aktywność biologiczna.

Przedłużenie długości ludzkiego życia jako nieodłączne następstwo postępów w medycynie zmusza nas do podejmowania różnorodnej działalności profilaktycznej. Preparaty czosnkowe w sposób pośredni wpływają zapobiegawczo na postępy procesu starzenia lub schorzeń dotykających osób starszych. Mówimy o nim jako o środku odmładzającym i hamującym starość. Jednak do osiągnięcia tych efektów wymagane jest dłuższe stosowanie w odpowiednich dawkach.

Czosnek jest rośliną poprawiającą objawy wielu schorzeń, ma działanie antyoksydacyjne, przywraca pamięć, dodatnio wpływa na układ odpornościowy, zapobiega złośliwym nowotworom. Udowodniono, że przynosi poprawę w astmie, gruźlicy, zapaleniu oskrzeli, owrzodzeniu żołądka, grzybicy, chorobach układu oddechowego. Działa jako super antyoksydant{przypis}Są to związki chemiczne wykazujące zdolność neutralizowania wolnych rodników.{/przypis}, ponieważ zawiera liczne roślinne substancje odżywcze, które zaliczamy do superanty-oksydantów. Zawiera mangan, selen, german, witaminę A oraz C, a także cynk.

Wsparcie dla odporności

Czosnek jest ważnym stymulatorem układu obronnego naszego organizmu. Zawiera związki siarki, które pobudzają czynność białych krwinek. Jest to skuteczne w momencie, gry organizm prawidłowo zaopatruje się w środki antyoksydacyjne, a zwłaszcza związki siarki. Pobudzeniu ulegają również komórki wspomagające układ odpornościowy. Zapobiega grypie, kaszlu, przeziębieniu ponadto skutecznie obniża gorączkę i koi bóle głowy. Jako chelator{przypis}Chelaty (związki chelatowe) - związki kompleksowe, w których organiczny ligand (podstawnik, anion) łączy się z jonem centralnym za pomocą więcej niż jednego wiązania koordynacyjnego. Jonem centralnym chelatowego związku związku kompleksowego jest najczęściej dwu- lub trójwartościowy kation metalu. Przykładem związku chelatowego jest hemoglobina, gdzie jonem centralnym jest żelazo.{/przypis} usuwa toksyczne metale ciężki takie jak rtęć, ołów które uszkadzają układ odpornościowy.

Jedną z najpopularniejszych właściwości czosnku jest działanie przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne oraz przeciwgrzybicze.

Czosnek dla serca

Zdrowie naszemu sercu zapewnia podwyższony poziom HDL, czyli lipoprotein o niskiej gęstości i organiczny LDL, lipoprtein o wysokiej gęstości. Podczas IV Międzynarodowego Kongresu Fitoterapii w Monachium w 1992r. Jorg Gren Wald stwierdził, że czosnek ochrania serce i tętnice poprzez zmniejszenie ilości wolnych rodników, które wywołują szkodliwą przemianę cholesterolu. Niezmienny cholesterol LDL nie jest szkodliwy, natomiast postać utleniona uszkadza ściany tętnic wywołując miażdżycę. Czosnek hamuje osadzanie się w ścianie tętnic zmienionych kwasów tłuszczowych i cholesterolu, co zapobiega miażdżycy.

Czosnek działa również skutecznie w innych chorobach serca. Podczas badań przeprowadzonych w Indiach podawano czosnek codziennie pacjentom, którzy przeżyli zawał serca. Po 3 latach stwierdzono, iż owi pacjenci mieli mniejszą liczbę ponownych zawałów serca, niższe ciśnienie krwi oraz niższy poziom cholesterolu. Czosnek w tym przypadku powodował rozpuszczenie blaszek miażdżycowych zatykających naczynia wieńcowe serca. Natomiast w grupie kontrolnej, nie stosującej czosnku, zmarło dwukrotnie więcej osób w czasie prowadzenia badania. Badania przeprowadzone w Centrum Chorób Serca w Heidelbergu pokazywały, że systematyczne stosowanie czosnku zmniejszyło sztywność aorty, która narasta wraz z wiekiem.

Czosnek wspomaga prawidłowy przepływ krwi i proces krzepnięcia, co wpływa na zapobieganie zawałom serca i udarom mózgu.

Czosnek a tłuszcze

Tłuszcze znajdujące się we krwi działają niekorzystnie na nasz metabolizm. Jednak spożywając czosnek wspomagamy na metabolizm na trzy sposoby:

• czosnek hamuje lub zmniejsza endogenną lipogenzę
• zwiększa rozpad tłuszczów i eliminację produktów jego rozpadu przez przewód pokarmowy
• uruchamia przepływ tłuszczów z zapasów tkankowych do strumienia krwi, co następnie prowadzi do ich eliminacji z organizmu.

W przypadku złego krążenia krwi w kończynach dolnych dochodzi do chromania przestankowego, czyli ostrego bólu lub osłabienia kończyn. Czosnek jest skuteczny w poprawie krążenia obwodowego, które może być zmniejszone w wyniku zatkania tętnic.

Czosnek a nowotwory

W wielu doświadczeniach wykazano silne działanie czosnku jako inhibitora nowotworów złośliwych. Właściwości te posiada zarówno świeży czosnek, jak również wyciąg ze starego czosnku. Działanie to wywołuje zespół antyoksydantów, jak selen i bioflawonoidy{przypis}To systemem odpornościowy roślin przeciwko wolnym rodnikom. Przeniesione do organizmu człowieka mogą pełnić podobną rolę jak witaminy.{/przypis}.

Przy rozpatrywaniu działania czosnku ważne jest, że wiele zawartych w nim związków wpływa na prostaglandyny - kwasy tłuszczowe regulujące ciśnienie tętnicze krwi, metabolizm i podział komórek. Nadmierna reakcja prostaglandyn może spowodować nadciśnienie tętnicze krwi, powstanie raka, astmy czy procesów zakrzepowych.

Literatura:

Balch J.: The super antioxidants. Why they will change the face of healthcare In the 21st century, M. Evans and Company, New Your, 1998
Bałasińska B., Kulasek G.: Czosnek i jego wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, Medycyna weterynaryjna, 2004
Brown E.: Czosnek dobry na wszystko, Aba, Warszawa 2000.
Dębski B., Milner J.: Molekularne mechanizmy przeciwnowotworowego działania czosnku; rola reaktywnych form tlenu, Brom. Chem. Tok-sykol., 2007
Hopkins J.:Czosnek i cebula. Zastosowanie i właściwości lecznicze, K.E.LIBER, Warszawa 2008.
Dudek M.: Warzywa o właściwościach leczniczych. Cebula, Czosnek i inne, PWRL, Warszawa 1985.
Lutomski J.: Czosnek znany i nieznany, Spółdzielcze, Warszawa 1989.
Capasso F. i inni: Eating garlic and onion: a matter of life or death, British Journal of Cancer, 2004,  91, 194-194
Borek C.: Antioxidant health effects of aged garlic extract, Nutr J. 2001, 131, PubMed

Autor: Mariola Natanek

Czosnek: naturalny antybiotyk. Właściwości lecznicze czosnku

http://www.poradnikzdrowie.pl/zywienie/co-jesz/czosnek-naturalny-antybiotyk-wlasciwosci-lecznicze-czosnku_37177.html

 Hodowla czosnku

Czosnek ma wysokie wymagania pokarmowe, potrzebuje gleb żyznych i bogatych w próchnicę. Jeśli dysponujemy glebą gorszej jakości, niezbędne będzie nawiezienie jej na jesieni obornikiem, jednak wtedy należy odczekać jeden rok, gdyż czosnek uprawia się dopiero w drugim roku po oborniku. Dobrym płodozmianem przed czosnkiem są rośliny motylkowate: groch, fasola, bób. Nie powinno się sadzić czosnku na miejscu, gdzie w poprzednim sezonie rosły inne warzywa cebulowe. Czosnek wymaga także regularnego podlewania, szczególnie w okresie zawiązywania i wzrostu cebul (w maju i czerwcu).

Kiedy sadzić czosnek i jakie wybrać odmiany?

Kiedy sadzić czosnek? Czosnek sadzi się do gleby jesienią (w październiku lub na początku listopada) lub wiosną (w marcu lub na początku kwietnia). Czosnki sadzone na jesieni tworzą większe główki. Do uprawy ozimej doskonale nadają się odmiany czosnku: ‘Arkus’, ‘Ceves’, ‘Harnaś’, ‘Huzar’, ‘Mega’, ‘Ornak’. Czosnki jare (sadzone wiosną) nie wytwarzają pędu kwiatostanowego – polecane odmiany czosnku to: ‘Cyryl’, ‘Janus’, ‘Jankiel’.

Uprawa czosnku: jak sadzić czosnek?

Jak dobrze sadzić czosnek. Aby pozyskać materiał do sadzenia należy podzielić główkę czosnku na ząbki. Najlepiej kupić kwalifikowany materiał w centrum ogrodniczym, z główki czosnku kupionej w sklepie spożywczym może nic nie wyrosnąć. Ząbki pobiera się z główki czosnku bezpośrednio przed sadzeniem, pamiętając aby każdy miał fragment piętki. Sadzi się tylko duże ząbki, w rzędach co 6–7 cm, z małych ząbków powstaną małe główki. Ząbki czosnku wkładamy do gleby na głębokość 5 cm.

Uprawa czosnku: kiedy zbierać czosnek?

Czosnek jest gotowy do zbioru, gdy szczypior zaczyna się załamywać lub gdy zaczyna tworzyć kwiatostany. Po zbiorze usuwamy korzenie i szczypior, główki pozostawiamy do obeschnięcia. Jeśli w kolejnym roku planujemy uprawę czosnku z zebranych główek, to należy je przechować w temperaturze 3–8 st. C przez dwa miesiące. W przeciwnym razie z wyrosłe z ząbków rośliny nie zawiążą główek. (źródło http://www.wymarzonyogrod.pl/zakladanie-ogrodu/owoce-i-warzywa-w-ogrodzie/jak-uprawiac-czosnek-w-ogrodzie-kiedy-sadzic-i-zbierac-czosnek,29_1965.html)

zosnek to absolutny lider w świecie leczniczych roślin: jest naturalnym antybiotykiem, hamuje rozwój bakterii, zwalcza infekcje, obniża ciśnienie krwi. Nawet te osoby, które nie lubią specyficznego zapachu czosnku, nie mogą mu odmówić niezwykłych właściwości.

http://www.poradnikzdrowie.pl/zywienie/co-jesz/czosnek-naturalny-antybiotyk-wlasciwosci-lecznicze-czosnku_37177.html

Czosnek: naturalny antybiotyk. Właściwości lecznicze czosnku

http://www.poradnikzdrowie.pl/zywienie/co-jesz/czosnek-naturalny-antybiotyk-wlasciwosci-lecznicze-czosnku_37177.html